بخشش قلبی
بدان و آگاه باش: برای عشق‌ورزیدن، بایستی از صمیم قلب انسانها را دوست داشته باشی.
البتّه این که در عمل سعی کنی مثبت بوده و خدمت کنی، خوب است ولی کافی نیست.
عشق را از قلب بیان کن، نه تنها از دستها. در راه عشق، هر مصیبتی را به جان بخر تا زلال شوی.
با تنبیه کردن، می‌رنجانی و با رنجاندن، زلال شدن تو به تأخیر می‌افتد.
یاد همیشگی پروردگار
لحظه‌هایت را با ذکر نام مقدّس پروردگار گرامی دار و یاد خداوند را هر لحظه در قلبت زنده نگاه دار.
فرقی نمی‌کند در آن لحظه کجا هستی و چه می‌کنی. خداوند شنوا و بیناست. تو را می‌بیند و صدای تو را می‌شنود و از قلب تو و از نیّات قلبی تو آگاه است.
آنچه برای رضای حق انجام می‌دهی با تشویق انسانها ملوّث نکن؛ بلکه تلاش کن تا همۀ کارهایت تنها برای رضای دوست باشد و ریا و خودخواهی و خودنمایی در آن راهی نیابد.
ربّ مشتاق
بدان: خداوند، مشتاق بندگان سالک خویش است. پس به دیدار ربّ مشتاق خود با قلب روان شوید.
آنچه تو را به پروردگارت نزدیک می‌کند، انجام بده. سعی کن از وقت نهایت استفاده را برده و همواره با قلب خود به سوی پروردگارت رو آوری تا بتوانی به مقصد نهایی خود دست یابی.
استخاره؟
هنگامی که از پیشگاه مقدّس خداوند، سؤالت را جویا می‌شوی، بدان، خداوند شنوا و بیناست، شما را می‌نگرد و همواره حمایت می‌کند.
راه درست، در قلب توست. به آنچه قلبت به تو می‌گوید، عمل کن. هنگامی که از کتابی آسمانی طلب خیر می‌کنی و جواب سؤالت را جویا می‌شوی، خداوند با تو سخن می‌گوید و تو را راهنمایی می‌کند.
اگر قلبت با جوابی که داده شده، هماهنگ است، پس در آن شک نکن ولی اگر هماهنگ نیست، جواب صحیح و کامل در قلب توست. به ندای قلبت که از درونی‌ترین احساسات تو سرچشمه می‌گیرد، عمل کن.
عادت بخشش
چرا در خود فرو رفته‌ای؟ مگر نمی‌دانی برای پیوستن به خداوند باید از خودت رها شوی؟ تا کی می‌خواهی، خود را محور قرار داده و خدا را فراموش کنی؟ یک سالک هرگز نمی‌رنجد. عذاب دنیوی ندارد. کدورت نمی‌داند و رنجش نمی‌شناسد.
برای سیر و سلوک راه حق از خودت رها شو. برای اینکه بتوانی زود ببخشی، همواره به یاد داشته باش: خداوند رحمان است و بزرگترین خطاهای شما را تنها با یک توبۀ قلبی و حتّی قبل از آن می‌بخشد. پس برای خلیفةالله شدن، باید که شما نیز بخشنده بوده و قلبتان را به بخشش عادت دهید تا بتوانید خدا را درک کرده و به او نزدیک شوید.
رنجشها شما را از خداوند بازمی‌دارد و بر قلبتان زنگار می‌نشاند. زنگارها را زدوده و به سوی دوست رو آورید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.
راههای کمال
آنگاه که نامطمئن قدم در راهی می‌گذاری، در میانۀ راه به مانع برخورده و از ادامۀ آن می‌هراسی.
انسانهایی که در راه بازمانده‌اند، از صمیم قلب درخواستی نداشته‌اند بلکه در میانۀ راه خواسته‌های دنیوی‌شان غلبه کرده است. هر گاه بنده‌ای به خدا رو کرده و از صمیم قلب او را بجوید، خداوند البتّه او را هدایت خواهد کرد.
پس بدان آنچه در این میانه مهم است، درخواست قلبی توست. تا زمانی که صمیمانه و قلبا درخواستی داری، خداوند نیز با توست. راههای کمال متعدّدند. فقط به یاد داشته باش، در راهی پایدار و پابرجا بمان تا نتایج آن را نیز به چشم ببینی.
قلبی سرشار از نور
بدان: خداوند، بندگان خویش را می‌نوازد و آنها را که به او رو می‌آورند، هرگز از خود نمی‌راند. تو را فاصله‌ای با پروردگارت نیست بلکه باید تمرین عشق‌ورزی را بیاموزی. اگر هر روزت را با عشق شروع کنی، قلبت سرشارتر و پرنورتر شده و احساس بهتری خواهی داشت.
عشق را سرلوحۀ عملت قرار بده، هر کاری را تنها به خاطر عشق و برای عشق انجام بده، آنگاه قلبت پرنور و صفا شده و جلا پیدا خواهد کرد.
جبران
چون دراتّفاقی خود را مقصّر می‌دانی واز خطای خود آگاهی داری، بایستی در جهت جبران آن قدم برداشته و همیشه منتظر نمانی که چه چیزی پیش خواهد آمد، بلکه خود تو آینده را رقم زده واتّفاقات را بوجود آوری.
هنگامی که بر سر دوراهی مانده و نمی‌دانی چه کاری انجام دهی، بهتر است، به قلبت رجوع کرده و از ندای احساست پیروی کنی تا بتوانی به جواب درست دست یابی.
چرا دوری؟
بدانید: خداوند یکتای بی‌همتا، همواره در کنار شماست. این شمائید که گاه زنگار بر دلهایتان می‌نشیند، قلبتان کدر می‌شود و حضور مقدّسش را درک نمی‌کنید.
چه چیز زنگار بر قلبتان می نشاند؟ آنگاه که زبان به ناراستی می‌گشایید و عدّه‌ای را از خودتان ناامید می‌کنید. هنگامی که دلی را می‌شکنید، وقتی که انسانی را در غم فرو می‌برید، بین خود و خداوند جدایی انداخته و برای برگشتن به جای قبل باید تلاش بسیار کنید.
واژه
کدام واژه می‌تواند بیانگر بزرگی پروردگارت باشد؟ در واژه‌ها جستجو نکن. پروردگار را در قلبت بیاب!
بی‌آنکه نامی از پروردگارت برده باشی، می‌توانی تمام لحظاتت را با یاد خداوند سپری کنی. برای جاری شدن خداوند در لحظاتت نیازی به ذکر نامش نداری. نام خداوند برای تو می‌تواند یادآور باشد ولی به تنهایی کافی نیست . مهم این است که در قلبت یاد مقدّس او را گرامی داشته و لحظاتت را با یاد او پر کنی.
بیاموز که از واژه‌ها بیرون رفته و خدا را در قلبت جستجو کنی. استفاده از واژه‌ها، البتّه می‌تواند برای تو سودمند باشد، به شرط اینکه با یاد او توأم و بلکه یاد او بر نام او تقدّم داشته باشد.
تنها در این صورت است که می‌توانی او را درک کرده و حضور او را گرامی بداری وگرنه تکرار نام، بدون حضور برایت بی‌فایده بوده ومثمر ثمر نخواهد بود.
بیاموزید، خدا را با حضور قلب در لحظاتتان جاری سازید که این برای شما سودمند بوده و نتایج شگفتی به بار خواهد آورد.
در پیشگاه خداوند
هنگامی که در پیشگاه خداوند قرار می‌گیری، به یاد داشته باش، آنچه تو را به او متّصل می‌کند، عشق خالص و ذکر خالصانۀ قلبی است و آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، مشغول شدن به دنیاست. بیاموز که چون در پیشگاه ذات اقدس احدیّت قرار می‌گیری، خود را به او سپاری و با تمام قلب و تمام وجود صدایش کنی.
هنگامی که افکارت را حول محورهای مختلف می‌چرخانی، در واقع، حایلی بین خود و خداوند قرار می‌دهی.
بیاموز که افکارت را کنترل کرده و در هر لحظه به قلبت بازگردی. اگر بتوانی در هر لحظه خود را کنترل نموده و خدا را از درون قلب صدا کنی، بی‌شک ذکر تو عاشقانه و خالصانه خواهد بود. پس هرگز بین خود و خدا جدایی میفکن. که این جدایی تو را از جادّۀ کمال دور می‌کند و البتّه لحظات گرانقدر تو را هدر خواهد داد.
بیاموز که هر لحظه، لحظۀ ساختن و شدن است. پس از لحظات نهایت استفاده را برده و وقت ارزشمند خود را هدر نده که خداوند مشتاقان راهش را هدایت خواهد کرد و آنها را به خود فراخواهد خواند.
با اشتیاق بخوانید
پروردگار می‌داند که بنده‌هایش هر گاه، نیاز به کمک و توجّه او پیدا کنند، او را می‌خوانند ولی بدان که پروردگارت جواب تک تک شما را می‌دهد، او می‌داند که در قلب شما چه می‌گذرد و به آنچه انجام می‌دهید و فکر می‌کنید ، آگاه است.
خداوند می‌داند، هنگامی که او را صدا می‌کنید، در واقع احساس نیاز است که شما را به سوی پروردگارتان سوق می‌دهد، ولی بهتر آن است، قبل از اینکه احساس نیاز شما را به سوی پروردگارتان سوق دهد، خود شما از سر شوق رو به سوی پروردگار آورید، او را بخوانید، از او مدد جوئید و در جهت وصل پروردگارتان بکوشید.
خداوند به هر یک از شما که او را بخواند، پاسخ خواهد داد، ندای شما را می‌شنود و قبل از اینکه خودتان بدانید، پاسخ شما را داده است.
اشتیاق شما به پروردگارتان، نشانۀ آشکاری از تمایل قلبی شما به سوی اوست. پس با اشتیاق او را بخوانید، با اشتیاق از او مدد جوئید، با اشتیاق به سوی دوست بروید و بدانید که خداوند همیشه مشتاق شماست تا رو به سوی او آورید و راه کمال بپوئید.
فراموش نکنیم
در لحظاتی از یاد خدا غافل مانده‌ایم و یاد خداوند را در دلمان زنده نگاه نداشته‌ایم. در این لحظات آنچنان که شایسته و خداپسندانه است، رفتار نکرده‌ایم.
همچنین گاهی خدا را به فراموشی سپرده و حضور او را در قلبمان احساس نمی‌کنیم. در این لحظات رفتار و اعمالمان را محک نزده و رضای خداوند را در نظر نگرفته‌ایم.
بیاموزیم که در هر لحظه از زمان به یاد خدا باشیم و با دیگران چنان رفتار کنیم که مایلیم با خودمان در آن شرایط رفتار شود. بنابراین بیاموزیم که آنچه بر خود می‌پسندیم بر دیگران نیز همان را بپسندیم.
عشق چیست؟
عشق، راه فناست. راه وصل. راه گذشتن از منازل و پیوستن به معبود است.
چون با عشق قدم برداری، منازل را یک بیک با سرعت طی کرده و آنگاه که با جان جانان یکی شوی، آنچه می‌ماند، تنها عشق است. تنها عشق است که روشنگر است، کارساز است و تنها عشق است که یاریگر و روشنایی‌بخش است.
چون با عشق قدم برداری، راه را بر خود هموار کرده و موانع را به راحتی پشت سر خواهی گذاشت. آنگاه که وسوسۀ شیاطین، عشق را در قلبت کمرنگ می‌کند، به خدا پناه ببر که او بهترین یاری‌دهنده و بهترین پناه‌دهنده است.
از تمرین عشق‌ورزی غافل مباش که برای صعودت بهترین تمرینی است که می‌توانی انجام دهی. برای پرورش عشق در قلبت، هر لحظه و هر کجا که هستی، همۀ انسانها و پدیده‌ها را تنها از دریچۀ چشم عشق ببین و با عشق قضاوت کن که این بهترین طریق زیستن است.
چرا بخشش؟
چرا در خود فرو رفته‌ایم؟ مگر نمی‌دانیم برای پیوستن به پروردگار باید از خودمان رها شویم؟ تا کی می‌خواهیم، خود را محور قرار داده و خدا را فراموش کنیم؟
یک سالک هرگز نمی‌رنجد. عذاب دنیوی ندارد. کدورت نمی‌داند و رنجش نمی‌شناسد. برای سیر و سلوک راه حق از خودت رها شو.
برای اینکه بتوانی زود ببخشی، همواره به یاد داشته باش: خداوند رحمان است و بزرگترین خطاهای شما را تنها با یک توبۀ قلبی و حتّی قبل از آن می‌بخشد.
پس برای خلیفةالله شدن، باید که شما نیز بخشنده بوده و قلبتان را به بخشش عادت دهید تا بتوانید خدا را درک کرده و به او نزدیک شوید.
رنجشها شما را از خداوند بازمی‌دارد و بر قلبتان زنگار می‌نشاند. زنگارها را زدوده و به سوی دوست رو آورید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.