توحید
توحید، یعنی وحدت. یعنی یکی شدن. یعنی نیست شدن، فنا شدن، حل شدن در ذات یگانۀ بی‌همتا. یعنی جز او نیست و او تنها حقیقت واحد در کلّ هستی است و هر چه هست، از اوست و جز او آنچه هست، تنها پندار است.
هر چه می‌پندارید، هر چه می‌بینید و هر چه برایتان قابل رؤیت نیست، در بعد زمان و مکان تفسیر پیدا می‌کنند. در فراسوی ابعادی و خارج از حیطۀ زمان ومکان به یکی بودن و یکتا بودن ذات احدیّت پی خواهید برد.
پندارها را درجه‌بندی نکنید. آنچه پندار است، تنها پندار است. خارج از چهارچوب ابعاد، پندارها یکسانند ولی هنگامی که درچهاچوب ابعاد و حیطۀ زمان و مکان هستید، پندارها یکسان نیستند بلکه تقدّس آنها، شأن آنها و کرامت آنها با هم تفاوت دارد.
پس تلاش کنید، در حیطۀ ابعاد به خدایتان نزدیک شوید تا بتوانید زودتر و بهتر بی‌زمانی و بی‌مکانی را دریافته و از رنج پندار بودن و پندار دیدن رهایی یابید.
وام
گناه چیست؟ گناه، پوشاندن حق و آشکار ننمودن آن. گناه، دلی را شکستن، قلبی را رنجاندن. گناه، خدا را به یاد نداشتن و نفس را در جایگاه خدا نشاندن. گناه، عبور از همۀ خطّ قرمزهایی که وحدت را به کثرت تبدیل می‌کند، می‌باشد.
آنگاه که پولی را به امانت می‌گیرید و قصد بازپرداخت آن را دارید، در حالیکه شما را حقّی بر آن پول نیست، آیا اگر به عنوان قدردانی، هدیه‌ای به آن اضافه کنید، گناه است؟ اگر بخواهید عادلانه رفتار و قضاوت کنید، آنگاه چه خواهید کرد؟ در جامعه‌ای که ارزش پول در حال نوسان است، خود شما باید عقل را حکم قرار داده و از قوّۀ تدبیر و تفکّری که خدا به هر یک از شما عطا نموده، استفاده کرده و در همه حال با یاد خدا عادلانه رفتار کنید تا شما را رنجی نرسد.
از بایدها و نبایدها برای خود معمّا نساخته و با دینهای خودساخته خود را محصور نسازید تا به کمال و آرامش دست یابید.
سکوت؟
سکوت توأم با رنجش و خشم چه فایده‌ای می‌تواند برای تو داشته باشد؟
سکوت، آنگاه که به قصد قرب به خدا، به قصد دوری گزیدن از قضاوتها و زبان را به گناه آلودن و به قصد خلوت کردن با خدا باشد، می‌تواند برای تو مفید و سازنده باشد وگرنه سکوت برای گریز از انسانها و رنجاندن آنها، تنها می‌تواند تو را از آدمها جدا کرده و میان تو و آنها دیواری جداکننده بکشد.
اگر می‌خواهی از سکوتت بهره ببری، هنگامی که کسی نیاز به سخن‌گفتن تو دارد، نیاز او را بی‌جواب مگذار بلکه با صحبتهای خداپسندانه، از شکستن سکوت نیز راهی به سوی دوست بیاب.
فراموش کن
چرا از مسائل کوچک و بی‌اهمّیّت برای خودت معضل بزرگ می‌سازی؟
می‌توانی با یک برخورد گرم و دوستانه، مسائل را تمام کنی. می‌توانی گذشته‌ها و کاستی‌ها را فراموش کنی. می‌توانی خشم و کینه را کنار گذاشته و تنها به عشق بیندیشی. می‌توانی خطاها را ببخشی، کوتاهیها را نبینی، از خودت بگذری و رشد کنی.
پس شروع کن. با نام و یاد مقدّس پروردگار، از خود گذشتن را شروع کن تا به لقاء پروردگار، دست یابی.
تنها خدا را دیدن
راه عشق، راه از خود گذشتن، خود را ندیدن و تنها خدا را دیدن است.
چون با عشق، قدم برمی‌دارید، از هر چه شما را در خودتان فرومی‌برد، رها شده و تنها به دیگران می‌اندیشید ولی به شرط اینکه نیّت شما عشق باشد نه خودخواهی و نیز ایثار شما باعث توقّف سایرین نباشد.
آزادی کودکان
کودکان خود را آزاد بگذارید تا زندگی را تجربه کنند و از اندوخته‌ها و تجربیاتشان توشه‌ای برای فردای خود فراهم بیاورند.
در هراس از تجربیات جدید، راهها را به روی خود و آنها می‌بندید و آنگاه که هنگامۀ برخورد با مسائل جدّی‌تر، پیش می‌آید، شهامت رویارویی با مسائل رانداشته و با مشغولیات بی‌ارزش، خود را از مسائل مهمتر دور نگه می‌دارند.
به آنها بیاموزید، ارزش زندگی در کسب تجربیات جدید، شهامت برخورد با مسائل و مشکلات، عبور از آنها و کسب موفّقیتهاست، حتّی اگر این موفّقیتها، کوچک و مقطعی باشند، می‌توانند به شما اعتماد به نفس بخشیده و شما را آمادۀ استقبال از مسائل جدّی‌تر و موفّقیتهای بزرگتر کنند.
زندگی، تجربه است. خود را از تجربیات محروم نکنید و وقت ارزشمند خود را که می‌تواند صرف درک زیباییهای زندگی شود، با مشغولیات بی‌ارزش هدر ندهید.
برداشت
بی‌شک آنچه شما می‌پندارید و بر پایۀ آن تصمیم‌گیری می‌کنید، برداشتها و نتایجی است که از یک سری اعمال نشأت گرفته است.
برداشتهای شما همیشه نمی‌تواند درست و خالی از خطا باشد. خطاها، نتیجۀ عدم آگاهی شما از افکار و نیّات دیگر انسانهاست.
پس برداشتهایتان را بی‌نقص نپندارید و تصمیماتتان را کامل ندانید. بلکه سعی کنید، آگاهانه تصمیم‌گیری کرده و قدم بردارید تا شما را پشیمانی و رنج ناشی از آن، آزار ندهد.
تلاش و سپردن
آنگاه که خدا را می‌خوانید از هرچه غیر دوست بریده و تنها به خدایتان متوسّل شوید که او تنها پناهگاه و تنها یاری‌دهنده است و شما را به وقت نیاز به آنچه که از صمیم قلب از وی درخواست کرده‌اید، یاری خواهد داد.
بدانید خداوند تنها پشتیبان، تنها یاور و تنها تکیه‌گاه شماست و چنانچه بتوانید به انسانی تکیه کنید و او را مبنا و یاور خود قرار دهید، آن انسان نیز از طرف پروردگار برای یاری و یا هدایت شما برگزیده شده‌است.
پس بیاموزید که همواره نیازهایتان را از پروردگارتان جویا شوید و او را بخوانید و چون چنین کنید خداوند خود در مواقع مقتضی آنچه را بدان نیازمندید برایتان مهیّا نموده‌است و شما را به آن سو سوق خواهد داد.
نیروهایتان را به سمت خواسته‌هایتان متمرکز کنید؛ افکارتان را به آن سو جهت دهید؛ اهدافتان را در آن جهت تنظیم کنید؛ تلاش‌هایتان را بر آن اساس دسته‌بندی کنید و آنگاه برکات الهی که نشأت‌گرفته از خواست شما، نیاز شما و انرژی مثبت شماست به سوی شما سرازیر شده و شما را در جهت نیل به هدفتان یاری خواهد داد.
معلّم
هر گاه انسانی به درجاتی از معنویت رسیده و خدا را اطاعت کند به این معنی نیست که قبله‌گاه و پرستشگاه شما باشد بلکه او را به چشم معلّم و راهنما نگریسته و از زندگی او درس بگیرید.
شرک را از خود دور کنید و تنها به خدا رو آورید که این برای شما بهتر است.
حصار زمان
آنچه شما را در بند می‌کشد و در رنج و عذاب باقی نگه می‌دارد، ناآگاهی‌ها و عدم اشراف به مسائلی است که شما را به کنه و عمق آن مسائل، راهی نیست. چنانچه بیاموزید، آگاهی‌تان را بالا برده و از حصار مکان و زمان، رها شوید، آنگاه هیچ رنجی شما را نرسد و در رهایی و آزادی، به رستگاری خواهید رسید.
بیاموزید، چون شما را رنجی رسد، به پروردگار پناه برده، از او مدد طلبید و در سایۀ لطف او مصائب را پشت سر گذارید.
و با سعی و تلاش مداوم در پناه لطف پروردگار به آرامش دست یابید.
قوانین الهی
قوانین را بشناسید. قوانین الهی جاری شده در کلّ هستی را بشناسید. آنگاه خواهید دانست که در پس هر ماجرایی چه حکمتی نهفته است.
بیماریها و رنجها، شما را جلا داده و از آنچه خود، برای خود از پیش فرستاده‌اید، پاک خواهد نمود. چنانچه بیماری و رنج نباشد، باید به طریق اولی‌تری، خود را مبرّا نمائید ولی اگر راه آن را ندانید و نتوانید خود را نجات دهید، آنگاه قوانین به کمک شما آمده و درسهای خود را با درد و رنج خواهید آموخت.
نجات انسانها در دست پروردگار است ولی آیا نجات شما تنها با کاهش آلام و دردهاست؟ یا گاهی آلام و دردها خود، طریق نجات است؟
زندگیها را مقدّس بشمارید و یرای درسی که هر انسانی می‌گیرد، حرمت قائل شوید.
موهبت عشق
تولّد هر انسانی، معجزه‌ای است، یگانه. که خداوند یکتای بی‌همتا در کمال مهر و لطف این معجزه را به انجام رسانده و در کالبد هر انسانی از روح خدایی خود دمیده و او را برای کسب تجربیات جدید و لمس و درک زندگی به این دنیای فانی می‌فرستد.
معنای زندگی را درک کنیم. زیباییهای آن را بشناسیم و بدون مرزبندی و جدایی، با یکدیگر زیستنی از سر صدق و مهر آغاز کنیم. برای درک تقدّس زندگی و موهبتهای آن عشق را تمرین کنیم که هنر والازیستن در عشق ورزیدن است و بس.
هالۀ رحمت
راه روشن ضمیری را دنبال کنید. در باورهایتان بازنگری کنید، ببینید کدامیک از آنها شما را به مقصد رسانده و کدامیک برایتان مانع و سد ایجاد می‌کند.
هرگز به خودتان ناامیدی راه ندهید که ناامیدی از درگاه دوست، دعوت شیطان است.امیدوار رحمت الهی باشید که چون هاله‌ای همواره شما را در بر گرفته است.
آنگاه که به خدا رو می‌آورید، او همواره پاسخگوی نیازهای شماست و همواره شما را می‌نگرد و حمایت می‌کند. نیازهایتان را اولویت‌بندی کنید و به آنهایی که شما را پیشرفت می‌دهد، بیشتر رسیدگی کنید و همواره به یاد داشته باشید که شأن والای انسانی‌تان را بر هر چیز مقدّم بدارید.