وسوسۀ نفس
همانا انسان در هنگام وسوسۀ نفس دچار مشکل شده و آنطور که شایسته است، نمی‌تواند بر نفس خود غلبه کند. چنانچه بیاموزید، نفس را به خدمت کمال آورده و از نفس مرکبی برای وصل دوست بسازید، بهترین طریق زیستن را برگزیده‌اید.
اگر توانسته‌ای، تا حدودی به نفست غلبه کنی، پس باید در این طریق مسیر رو به کمال را بپیمایی و از آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، دوری کنی. در مسیر کمال همواره رو به جلو برو. چشم به آینده داشته باش و هر لحظه را گرامی بدار.
بدان: آنچه بین تو و خدایت فاصله می‌اندازد، برای تو باعث عقب رفتن و از دست دادن زمان می‌شود. پس از زمان بیشترین بهره را برده و هر لحظه به خدایت نزدیکتر شو و همواره به یاد داشته باش، نفس خود را به طرق مختلف به تو می‌نمایاند. از آن پرهیز کن و تنها خدا را در نظر داشته باش که این بهترین طریق وصل دوست است.
خداوند شاکر
بدان: خداوند یگانۀ بی‌همتا شما را از تن واحده آفریده. پس بر نعمتهایش شاکر باشید و با ناسپاسی از نعمتها فاصله نگیرید.
آیا هرگز اندیشیده‌ای، آن که تو را آفریده، به تو جان داده و زندگی بخشیده است، همواره مورد ناسپاسی بندگانش قرار می‌گیرد. پس چگونه است که بر ناسپاسی نسبت به یکدیگر شکوه کرده و زبان به شکایت می‌گشایید؟
بدانید: خداوند شاکر و شکور است و شما را می‌آموزد که شکرگزار نعمتهای پروردگار و شکرگزار احسان یکدیگر باشید. پس هر که ناسپاسی کند، راه نعمتها را بر خود بسته و از یاد پروردگار غافل می‌ماند.
فرای منیّت
هر چه تو را از دوست جدا می‌کند، برای تو مانع کمال شده و فاصله‌ای را با خداوند، احساس خواهی کرد. خودخواهیها، منیّتها، در خود فرورفتنها، مانع کمال بوده و تو را از پروردگارت باز می‌دارد.
بهترین طریق، راه عاشقانه زیستن است. پس اگر فرزندت یا کسی که تو عاشقانه دوستش داشته باشی، خطایی مرتکب شود، تو چه می‌کنی؟
به او تذکّر داده و سپس بدون هیچ کینه و منیّتی او را می‌بخشی ولی هرگز با یک خطا او را از خود نمی‌رانی و قصد انتقام گرفتن نخواهی داشت.
راه عاشقانه زیستن، راهی فرای ذهن، فرای منیّت و فرای جهل و خودخواهی است. پس با انتخاب عشق از خود فراتر رفته و خدا را برگزینید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.
سرلوحه
بر خودت واجب بدان، همواره کمک به انسانها را سرلوحۀ اعمالت قرار دهی و از خودخواهی بپرهیزی. رضای دوست را جستجو کنی و از آنچه بین تو و پروردگار فاصله می‌اندازد، پرهیز کنی.
تواناییهایت را در نظر بگیر و بر اساس تواناییهایت از هیچ کمکی دریغ نکن.
قلبی سرشار از نور
بدان: خداوند، بندگان خویش را می‌نوازد و آنها را که به او رو می‌آورند، هرگز از خود نمی‌راند. تو را فاصله‌ای با پروردگارت نیست بلکه باید تمرین عشق‌ورزی را بیاموزی. اگر هر روزت را با عشق شروع کنی، قلبت سرشارتر و پرنورتر شده و احساس بهتری خواهی داشت.
عشق را سرلوحۀ عملت قرار بده، هر کاری را تنها به خاطر عشق و برای عشق انجام بده، آنگاه قلبت پرنور و صفا شده و جلا پیدا خواهد کرد.
فاصله از پروردگار
چگونه می‌خواهی وصل و یکی شدن با پروردگار را تجربه کنی در حالیکه در منیّتهایت غوطه‌ور گشته‌ای؟
از هوای نفس دوری کن، خود را به خدا بسپار، از هر چه غیر دوست جدا شو و انسانها را به خاطر خواهشهای درونت محکوم نکن.
بدان و آگاه باش: چنانچه انسانی را رنجیده‌خاطر سازی، به همان اندازه از پروردگارت فاصله گرفته و او را درک نخواهی کرد.
هر گاه قدم در راه پروردگارت می‌گذاری، بیاموز که از خواهشهای درون دوری گزینی و تنها به رضای خداوند بیندیشی که این برای تو بهتر است، اگر می‌دانستی.
همیشه با تو
بدان و آگاه باش که خداوند با توست، همیشه با توست، همیشه در کنار توست. این که تو، وجود مقدّس خداوند را احساس نمی‌کنی، به دلیل کوتاهی خودت در درک آنچه تو را در بر گرفته است، می‌باشد.
ولی بدان و آگاه باش که هر گاه احساس می‌کنی، از پروردگارت فاصله گرفته‌ای، سعی کن این فاصله را کم کرده و با هر کاری که مورد رضای خداوند باشد، به خداوند نزدیکتر شوی و بدان که راه کمال، خالی از مخاطره نیست.
ولی بندگان مخلص و مشتاق خداوند، با مدد گرفتن از او، به سرمنزل مقصود می‌رسند و خداوند آنان را پاداش نیکو خواهد داد.