در پیشگاه خداوند
هنگامی که در پیشگاه خداوند قرار می‌گیری، به یاد داشته باش، آنچه تو را به او متّصل می‌کند، عشق خالص و ذکر خالصانۀ قلبی است و آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، مشغول شدن به دنیاست. بیاموز که چون در پیشگاه ذات اقدس احدیّت قرار می‌گیری، خود را به او سپاری و با تمام قلب و تمام وجود صدایش کنی.
هنگامی که افکارت را حول محورهای مختلف می‌چرخانی، در واقع، حایلی بین خود و خداوند قرار می‌دهی.
بیاموز که افکارت را کنترل کرده و در هر لحظه به قلبت بازگردی. اگر بتوانی در هر لحظه خود را کنترل نموده و خدا را از درون قلب صدا کنی، بی‌شک ذکر تو عاشقانه و خالصانه خواهد بود. پس هرگز بین خود و خدا جدایی میفکن. که این جدایی تو را از جادّۀ کمال دور می‌کند و البتّه لحظات گرانقدر تو را هدر خواهد داد.
بیاموز که هر لحظه، لحظۀ ساختن و شدن است. پس از لحظات نهایت استفاده را برده و وقت ارزشمند خود را هدر نده که خداوند مشتاقان راهش را هدایت خواهد کرد و آنها را به خود فراخواهد خواند.