وابستگی
نیاز انسانها بر پایۀ احساس آنها به زندگی است. هر چه به زندگی وابسته‌تر باشید، نیازمندترید.
بدان که توجّه کردن به نیازهای دیگران، می‌تواند مطلوب باشد به شرط این که با رنجاندن و شکستن دلی همراه نباشد.
اگر این توجّه تنها از سر اخلاص و برای رضای دوست باشد، مطلوب است ولی اگر در پس آن خودخواهی و خودمحوری باشد نمی‌تواند باعث رشد و کمال باشد.
بخشش قلبی
بدان و آگاه باش: برای عشق‌ورزیدن، بایستی از صمیم قلب انسانها را دوست داشته باشی.
البتّه این که در عمل سعی کنی مثبت بوده و خدمت کنی، خوب است ولی کافی نیست.
عشق را از قلب بیان کن، نه تنها از دستها. در راه عشق، هر مصیبتی را به جان بخر تا زلال شوی.
با تنبیه کردن، می‌رنجانی و با رنجاندن، زلال شدن تو به تأخیر می‌افتد.