سوز و گداز
بدان و آگاه باش: اشتیاق برای یکی شدن با پروردگار، خود محتاج آن است که سراسیمه و بی پروا خود را به آتش زنی.
آتشی که از جان برخیزد، با سوز و گداز فراق، تو را شستشو دهد و بدون هیچ واهمه‌ای، تو را از موانع جدایی عبور دهد.
وحدت
بدان: خداوند انسانها را از تن واحده آفریده. هر نوع جدایی در این وحدت، مایۀ خسران و زیان ابدی است. پس عامل جدایی نباشید. بلکه همواره انسانها را دعوت به وحدت و یکی بودن کنید.
وسوسۀ نفس
همانا انسان در هنگام وسوسۀ نفس دچار مشکل شده و آنطور که شایسته است، نمی‌تواند بر نفس خود غلبه کند. چنانچه بیاموزید، نفس را به خدمت کمال آورده و از نفس مرکبی برای وصل دوست بسازید، بهترین طریق زیستن را برگزیده‌اید.
اگر توانسته‌ای، تا حدودی به نفست غلبه کنی، پس باید در این طریق مسیر رو به کمال را بپیمایی و از آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، دوری کنی. در مسیر کمال همواره رو به جلو برو. چشم به آینده داشته باش و هر لحظه را گرامی بدار.
بدان: آنچه بین تو و خدایت فاصله می‌اندازد، برای تو باعث عقب رفتن و از دست دادن زمان می‌شود. پس از زمان بیشترین بهره را برده و هر لحظه به خدایت نزدیکتر شو و همواره به یاد داشته باش، نفس خود را به طرق مختلف به تو می‌نمایاند. از آن پرهیز کن و تنها خدا را در نظر داشته باش که این بهترین طریق وصل دوست است.
در پیشگاه خداوند
هنگامی که در پیشگاه خداوند قرار می‌گیری، به یاد داشته باش، آنچه تو را به او متّصل می‌کند، عشق خالص و ذکر خالصانۀ قلبی است و آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، مشغول شدن به دنیاست. بیاموز که چون در پیشگاه ذات اقدس احدیّت قرار می‌گیری، خود را به او سپاری و با تمام قلب و تمام وجود صدایش کنی.
هنگامی که افکارت را حول محورهای مختلف می‌چرخانی، در واقع، حایلی بین خود و خداوند قرار می‌دهی.
بیاموز که افکارت را کنترل کرده و در هر لحظه به قلبت بازگردی. اگر بتوانی در هر لحظه خود را کنترل نموده و خدا را از درون قلب صدا کنی، بی‌شک ذکر تو عاشقانه و خالصانه خواهد بود. پس هرگز بین خود و خدا جدایی میفکن. که این جدایی تو را از جادّۀ کمال دور می‌کند و البتّه لحظات گرانقدر تو را هدر خواهد داد.
بیاموز که هر لحظه، لحظۀ ساختن و شدن است. پس از لحظات نهایت استفاده را برده و وقت ارزشمند خود را هدر نده که خداوند مشتاقان راهش را هدایت خواهد کرد و آنها را به خود فراخواهد خواند.
تقوای الهی
خداوند هرگز بنده‌ای را بر دیگری برتری نمی‌دهد، مگر به دلیل تقوای الهی. چون تقوا پیشه کنید و رضای پروردگار را بر هر چیزی رجحان دهید، آنگاه رحمت خاصّ الهی را درک کرده و از آن بهره‌مند خواهید شد.
پس بیاموزید که لطف پروردگار را موجب غرور و جدایی خود از سایر انسانها ندانسته و همواره سپاسگزار رحمت حق باشید.
مرهمی بر زخمها
بیاموزید، همواره رضایت پروردگار را جستجو کنید و چون اقدام به کاری می‌کنید، در هر کاری تنها رضای پروردگار را در نظر گرفته و برای آن تلاش کنید.
بیاموزید، انسانها چون تن واحده بوده و از یکدیگر جدایی ندارند. بیاموزید، رنج دیگر انسانها را رنج خود دانسته و برای یکدیگر چون مرهمی بر زخمهایتان باشید.
خداوند مسرور
بدان و آگاه باش که خداوند یگانۀ بی‌همتا بندگانش را دوست دارد و از اینکه روبه درگاهش آورند و با او به راز و نیاز بپردازند مسرور می‌شود.
همچنین خداوند می‌داند که در دورانی از زندگی بین شما و او جدایی می‌افتد. شما می‌توانید این جدایی را به هر طریق ممکن جبران کنید.
هنگامی که سر به سجده می‌گذارید و رو به درگاه خداوند می‌آورید، بهتر آن است که در نهایت پاکی قلب و پاکی جسم باشید. خداوند بر دلها آگاه است.
عطیّه
بدان و آگاه باش: که خداوند یگانۀ بی‌همتا هر گاه بر بنده‌ای فرود آید و وی را مورد لطف و رحمت قرار دهد، او را عطیّه‌ای بخشیده و برای او هدیه‌‌ای مهیّا نموده است.
پس آنکه خدای خود را درمی‌یابد و در جوار رحمت حق به سر می‌برد، چگونه می‌تواند واهمه‌ای از جدایی داشته باشد؟
خداوند، انسانها را به خویش فرا‌می‌خواند و آنان را به پیوستن به خود دعوت می‌کند، پس بدانید: هر گاه، هر یک از شما ، دعوت پروردگارش را بشنود و اجابت کند، او را از جانب پروردگار، عطیّه‌ای خواهد بود و خداوند هرگز به خاطر امتحانات و خطاهای شما، شما را از رحمت خویش محروم نخواهد کرد.
بیاموزید که هر لحظه را با نام و یاد مقدّس خداوند سپری کنید و به پروردگار نزدیکتر شوید، که این برای شما بهتر است.
خانۀ خدا
خداوند در دلهای شما خانه دارد و در قلبهای شما جاریست. هرگز از خداوند جدا نبوده‌اید و خداوند هرگز شما را تنها رها نکرده است. اگر نیک بنگرید، خواهید دید که خداوند همواره با شماست.
در هر طپش قلب، در هر بیان احساس، در هر نگاه و هر ریزش اشک، خداوند را احساس خواهید کرد.
پس بدانید و آگاه باشید که هرگز بین شما و خداوند، جدایی نبوده است و هرگز تنها نبوده‌اید.
بیاموزید که حضور خداوند را در هر لحظه از زمان احساس کرده و با یاد و نام خداوند لحظه‌ها را گرامی دارید.
یگانۀ بی همتا
برتوست که چون خود را تنها و جدا از پروردگارت می‌پنداری، به او پناه برده و از او مدد طلبی. بر توست خود را به خدا بسپاری و چون خود را به او سپاری، چگونه تنها خواهی بود؟
اگر می‌دانستید در اتّحاد با یگانۀ بی‌همتا به چه سرور و شادمانی‌ای دست خواهید یافت، هرگز در توهّم جدایی به سر نمی‌بردید.
آنچه شما را رهنمون می‌سازد، این است، چون خود را به خدا می‌سپارید، از هر چه غیر خدا بریده، تنها او را طلبیده و تنها لحظاتتان را بااو سپری کنید.
بدانید: خداوند چون شما را به خود می‌خواند، شما را دعوت به بریدن از غیر دوست کرده و از شما کمال مطلق می‌طلبد.
بدانید: کمال مطلق، در وحدت و یگانگی با قادر مطلق به دست می‌آید و شما را جز او پناه و ملجأی نیست.
بدانید: هر چه شما را به غیر دوست پیوند دهد، مانع کمال محسوب شده، از آنها در جهت رسیدن به پروردگارتان سود برید.