جلای قلب
بدان و آگاه باش: خداوند یگانۀ بی‌همتا بندگانش را دوست دارد و هر که بندگان خداوند را دوست بدارد، بی‌شک او را درک کرده است.
خطاهای تو، باعث کدورت قلب و عدم احساس وجود مقدّس خداوند می‌شود. خودت، خطاهایت را ارزیابی کن.
چون بندگان خداوند را بی‌جواب می‌گذاری، در حالیکه توانایی پاسخ به خواسته‌های آنان را داری و آنان را با خواسته هایشان رها می‌کنی، در واقع به جنبه‌ای از وجودت که جایگاه عشق است، پشت کرده و عشق را بی‌جواب می‌گذاری.
بیاموز که همواره عشق را جستجو کنی و قبل از هر عملی کارهایت را با معیار عشق بسنجی تا بتوانی قلبت را جلا داده و عشق را پرورش دهی.
طالب حقیقت
هر آنچه برای رضای دوست انجام می دهی، تو را به کمال نزدیکتر میکند ولی به یاد داشته باش، تنها خداوند در مورد اعمال شما قضاوت میکند. خیرخواهی و طلب خیر برای دیگران در جهت رضای خداوند است، که تو را به او نزدیکتر میکند.
هر چه انجام دهی با معیار سنجش خداوند قابل محک زدن است . اینکه چه کاری انجام دهی و چه کسانی را از کارهای خود خشنود کنی میتواند برای تو امتیازی محسوب شود ولی به این معنی نیست که هیچ گاه با مشکلی برخورد نخواهی کرد.
در مسیر کمال، گاهی خطاهایی پیش می آید و در بعضی موارد از او دور می شوی ولی نباید ناامید شوی و باید بدانی که در مسیر کمال رهروی بدون شکست امکان پذیر نیست. باید از شکستها پند گیری و از آنها در جهت کمال بهره بری و بدانی که هر انسانی به درجاتی در معرض امتحان قرار می گیرد.
از حضیض نهراس، که حضیض خود آتش اشتیاقت را شعله ورتر می کند و به تو در راه رسیدن به دوست یاری می دهد. نگران از دست دادن لحظه ها نباش که خداوند بخشنده و مهربان است. تو را می بیند و صدای تو را می شنود و تو را یاری می دهد.
به او پناه جوی، از او یاری طلب و پیوسته به سوی او حرکت کن که جایگاه انسانهای طالب حقیقت بسی والاست.
مقرّب درگاه
خیر را در مسائل جستجو کن. وقتی که خیر را در هر مسئله‌ای ببینی، افسردگی مفهومی ندارد.
هرگز از هیچ انسانی رنجشی به دل راه مده. انسانها خطاکارند. بر خطاهای دیگران به دیدۀ اغماض بنگر تا خداوند نیز تو را پاداش نیکو دهد و به واسطۀ گذشت و بخشش، مقرّب درگاهش باشی.
عمل صالح
بدان خداوند یگانۀ بی‌همتا، همواره هدایتگر بندگان خویش بوده و شما را نیز تا حدّ معیّنی وظیفه‌ای است. آنچنان عمل کنید که برای دیگران آموزنده بوده، شما را سرمشق خویش قرار دهند.
مجادله کردن، به گمراهی انجامیده و گمراهان را بر خطای خویش پافشارتر کرده و آنها به اصرار بر خطای خویش باقی می‌مانند.
بدانید: بهترین راه هدایت انسانها ، عمل کردن به قوانین الهی و بر آن راه، پایداری نمودن است. چنانچه هر مانع و مشکلی که در مسیر شما قرار گیرد، با صبر و پایداری بر مواضع خویش اصرار ورزیده و با اعمال صالح خویش، سایر انسانها را راهنما باشید.
جبران
چون دراتّفاقی خود را مقصّر می‌دانی واز خطای خود آگاهی داری، بایستی در جهت جبران آن قدم برداشته و همیشه منتظر نمانی که چه چیزی پیش خواهد آمد، بلکه خود تو آینده را رقم زده واتّفاقات را بوجود آوری.
هنگامی که بر سر دوراهی مانده و نمی‌دانی چه کاری انجام دهی، بهتر است، به قلبت رجوع کرده و از ندای احساست پیروی کنی تا بتوانی به جواب درست دست یابی.
بخشندگی خداوند
پروردگار تو بخشنده و مهربان است. میزان بخشندگی خداوند را هیچ بنده‌ای نمی‌تواند درک کند مگر اینکه به مقام خلیفة‌الهی برسد. آنگاه، در جایگاه خداوند، میتواند درکی از میزان رحمانیت خداوند داشته باشد.
پروردگار کریم می‌داند که در لحظاتی از زندگی انسانها دچار لغزش می‌شوند و این لغزشها برای آنان میتواند گاهی آموزنده و حاوی درسهایی برای ادامۀ زندگی باشد.
اگر آنان بخاطر خطاهایشان بخشوده شوند، می‌توانند از این درسها استفاده کرده و برای ادامۀ راه زندگی از لغزشهای مکرّرشان جلوگیری کنند.
پس بر خداوند است که با رحمانیّت خاصّ خود از خطاهای آنان چشم‌پوشی کند و به آنان فرصت از نو ساختن و شروع دوباره بدهد.
توبه
تمام انسانها در لحظاتی از زندگی دچار لغزش و خطا می‌شوند. مهم این است که آنان خطاهایشان را پذیرفته، از آن توبه کنند و گرد آن نگردند و راه و روش خود را تغییر دهند.
پس بر شما باد که یکدیگر را ببخشید و از گناه یکدیگر در‌گذرید، اگر از صمیم قلب پشیمان بوده و گرد خطاهایتان نگردیده‌اید.
خداوند می‌داند که انسانها بایستی برای یکدیگر پشتیبان و حامی بوده و در مواقع نیاز یکدیگر را تنها نگذاشته و برای هم چون تکیه‌گاهی مطمئن باشند. خداوند بندگان خویش را هدایت خواهد کرد.
افق روشن تر
بدان و آگاه باش: خداوند تو را برای انتقامجویی نیافریده است. خطا جزئی از سرشت انسانهاست. انسانها، با خطاهایشان درس می‌گیرند، راه را از بیراهه می‌شناسند و به سوی پروردگارشان اوج می‌گیرند.
هرگز خود را در خطایی متوقّف نکن. متوجّۀ خطا شدن، خود نوعی توبه و تصمیم به انصراف است. بیاموز خود را در خطاهایت و ندامتهایت غوطه‌ور نساخته، همواره به درسها توجّه کنی.
آنگاه که از خطایی عبور می‌کنی، درسی تازه فراگرفته و آن را سرمایۀ ادامۀ راه می‌نمایی. همواره بیاموز که آنچه مهم است، ادامۀ راه است. یک رهرو هرگز از رفتن بازنمی‌ایستد و خود را در جایی متوقّف نمی‌کند.
آنگاه که مسیر را می‌پیمایی، همواره به پلّه‌ای بالاتر و افقی روشن‌تر دیده بدوز و همیشه انتهای مسیر را مدّ نظر داشته باش. بدان که پروردگار همیشه با آغوش باز منتظر شماست.