یاد همیشگی پروردگار
لحظه‌هایت را با ذکر نام مقدّس پروردگار گرامی دار و یاد خداوند را هر لحظه در قلبت زنده نگاه دار.
فرقی نمی‌کند در آن لحظه کجا هستی و چه می‌کنی. خداوند شنوا و بیناست. تو را می‌بیند و صدای تو را می‌شنود و از قلب تو و از نیّات قلبی تو آگاه است.
آنچه برای رضای حق انجام می‌دهی با تشویق انسان‌ها ملوّث نکن؛ بلکه تلاش کن تا همۀ کارهایت تنها برای رضای دوست باشد و ریا و خودخواهی و خودنمایی در آن راهی نیابد.
جلای دل
هنگامی که ذکری را بر زبان می‌رانی یا در دل تکرار می‌کنی، آن ذکر هر چه که باشد، تو را به هدفت نزدیک می‌کند. ذکر اسماء مقدّس خداوند، دل را جلا می‌بخشد و تو را به دوست پیوند می‌دهد.
اگر هنگام ذکر، دل را به خدا سپاری، و آن را با تمام وجود ادا کنی، تو را به هدفت نزدیک کرده و برای تو پیشرفت محسوب می‌شود. بسته به این که به کجا می‌خواهی بروی، فرصت را غنیمت شمرده و از آن برای پیشرفت استفاده کن. هر چه وقت داری، به خدا نزدیک شو که این بهترین طریق زیستن است.
در پیشگاه خداوند
هنگامی که در پیشگاه خداوند قرار می‌گیری، به یاد داشته باش، آنچه تو را به او متّصل می‌کند، عشق خالص و ذکر خالصانۀ قلبی است و آنچه بین تو و پروردگارت جدایی می‌اندازد، مشغول شدن به دنیاست. بیاموز که چون در پیشگاه ذات اقدس احدیّت قرار می‌گیری، خود را به او سپاری و با تمام قلب و تمام وجود صدایش کنی.
هنگامی که افکارت را حول محورهای مختلف می‌چرخانی، در واقع، حایلی بین خود و خداوند قرار می‌دهی.
بیاموز که افکارت را کنترل کرده و در هر لحظه به قلبت بازگردی. اگر بتوانی در هر لحظه خود را کنترل نموده و خدا را از درون قلب صدا کنی، بی‌شک ذکر تو عاشقانه و خالصانه خواهد بود. پس هرگز بین خود و خدا جدایی میفکن. که این جدایی تو را از جادّۀ کمال دور می‌کند و البتّه لحظات گرانقدر تو را هدر خواهد داد.
بیاموز که هر لحظه، لحظۀ ساختن و شدن است. پس از لحظات نهایت استفاده را برده و وقت ارزشمند خود را هدر نده که خداوند مشتاقان راهش را هدایت خواهد کرد و آنها را به خود فراخواهد خواند.