جمال الهی
آنگاه که خدا را یاد می‌کنید و به درگاه او رو می‌آورید بیاد داشته باشید، تنها و تنها او را مدّ نظر قرار دهید و تنها نیّت پیوستن به پروردگار را داشته باشید. بیاد داشته باشید، چنانچه خود را به دنیا مشغول بدارید، جمال الهی را درک نکرده و از او فاصله خواهید گرفت.
بدانید چون در پیشگاه مقدّس خداوند قرار می‌گیرید، از هر چه غیر دوست بریده و تنها به وصل دوست بیندیشید. آنچه شما را دربند و اسیر خود می‌کند را رها کرده و به خداوند اعتماد کنید.
وقتی که به خداوند رو می‌آوری، تنها به او بیندیش و ذهنت را پالایش کن. در این صورت حضور مقدّس خداوند را درک خواهی کرد و از نعمت نزدیک شدن و وصل دوست بهره‌مند خواهی شد.
سکوت ذهن
برای به سر بردن در سکوت ذهن، بهتر آن است که تمام لحظات، به یاد پروردگارت باشی و از درگیریها اجتناب کنی تا بتوانی وقت بیشتری را به خدایت مشغول باشی و از هوای نفس دوری گزینی به هر شکل آن و درهر لباسی که به سوی تو می‌آید.
نماز و کنترل افکار
بدان: عبادت پروردگار، تنها به زبان آوردن کلامی نیست. ولی یقیناً هر‌آنچه تو را به سوی پروردگارت سوق دهد، برای تو کمک کننده خواهد بود.
اگر احساس می‌کنی، در هنگام به جا آوردن نماز، آنطور که شایسته است در پیشگاه خداوند قرار نمی‌گیری، به خودت رجوع کن و ببین که در آن هنگام چه چیزی برای تو اهمّ است.
معمولاً افکار دنیایی و دل به دنیا بستن، سدّ راه ارتباط تو و پروردگارت قرار می‌گیرند. از موانع بگذر. برای گذشتن از موانع کافیست، آنها را بی اهمیّت بینگاری. به آنها بها نده. آنها را جدّی نگیر.
بلکه تنها بنگر که در پیشگاه چه کسی قرار گرفته‌ای. اگر به عظمت وجودی که در پیشگاهش قرار گرفته‌ای و بی‌اهمیّت بودن بقیۀ چیزها، در مقابل آن عظمت مقدّس پی ببری، هرگز ذهنت را مشغول دنیا نخواهی کرد.
سکوت مطلق
راه رهروی، راه فرارفتن از ذهن و بالا رفتن از زمان و مکان است. هنگامی که خود را اسیر ذهن می‌بینی و نمی‌توانی برای آن چاره‌ای بیابی، بدان: خداوند شما را در سکوت مطلق ملاقات خواهد کرد.
برای دستیابی به این سکوت تلاش کنید. تنها تلاش بی‌وقفه است که می‌تواند شما را از ذهن فراتر برده و به ملاقات دوست نائل شوید.
مسیر دشوار
بدان: در مسیرهای صعب، همّت والا و پشتکار قوی، تنها توشۀ شماست. همّتت را مضاعف کن و بدان که با پشتکار و اراده، به هر چیزی دست می‌یابی. اراده کن، به ذهنت غلبه کنی. اراده کن، عشق را بسط و گسترش دهی. اراده کن، تنها وتنها به خدا بیندیشی و خدا را محور قرار دهی.
از آیندۀ نامعلوم نهراس بلکه با پشتکار و اراده و با اتّکاء به خدا پیش برو و بدان که خداوند هر چه اراده کند، همان خواهد شد.
سکوت
بی‌آنکه نامی از خداوند برده باشی و یا چیزی بر زبان برانی، می‌توانی قلبت را در هر لحظه مالامال از عشق خداوند نموده و هر نشستن و برخاستن و نیز هر نفس کشیدن را به امید و یاد خداوند انجام دهی.
اگر خداوند را هر لحظه با خود احساس کنی و یاد او را گرامی بداری، می‌توانی سکوت کرده و با سکوت ذهن، راهی به سوی پروردگارت بیابی.
هدیه به خدا
راه درست این است: که هر خدمتی را به خدا ببخشی و وقتی که به خدا ببخشی، از چه کسی انتظار قدردانی داری؟ خدا خودش می‌داند.
پس کار را انجام بده و آن را فراموش کن. چون به خدا بخشیده‌ای، انتظاری از بنده‌ها نداری. ببخش و ذهنت را آزاد و قلبت را مصفّا کن.
انوار الهی
« بر توست آنطور که شایسته است خود را در پیشگاه مقدّس خداوند قرار دهی تا بتوانی از انوار الهی بهره‌مند شوی»
هنگامی که در پیشگاه خداوند قرار می‌گیری، باید بدانی که تمامی وجود، ذهن و افکار تو بایستی در خدمت ذکر و یاد خداوند قرار گیرند، آنگاه پالایش شده و انوار الهی را درک خواهی کرد.
بدان و آگاه باش: چنانچه هنگام ذکر نام مقدّس خداوند، ذهنت پرسه زده و به دنیا مشغول شود، لحظه‌ها را از دست داده و آنطور که شایسته است، نتیجه نخواهی گرفت.
برای کنترل ذهن کافی است، دنیا را بی‌اهمیّت شمرده و روزمرّگیها را به فراموشی سپاری و آنگاه با تمام وجود در پیشگاه خداوند ظاهر شوی.
خداوند هر که را که به درگاهش رو آورد، قرین رحمت خود خواهد ساخت.
چرا
"ناز‌پرورده تنعّم نبرد راه به دوست،
عاشقی شیوۀ رندان بلاکش باشد" ?
راه عشق، راه بلا و هجران است. آنگاه که بیداری اتّفاق می‌افتد، آنگاه که در‌می‌یابی از کجا آمده‌ای و به کجا باید برگردی، آنگاه که رنج دوری و هجران آزارت می‌دهد و هدفی جز وصل برایت نمی‌ماند، تلاشی جدّی برای بازگشت به خانه آغاز می‌شود.
راه بازگشت پر نشیب و فراز است. طیّ‌طریق، دشوار است. دشواریها از بلاها و امتحانات برمی‌خیزد. امتحانات برای غلبه بر نفس امّاره است. نفس و ذهن، تو را به راحت‌طلبی، تمایلات دنیایی و خودخواهی دعوت می‌کند و تو را برای غلبه بر این تمایلات، با دشواریها مواجه می‌کند. منیّتها تو را به عقب می‌راند و راه بازگشت و غلبه بر آنها همواره دشوار و صعب است.
اراده در طیّ‌طریق نقشی مهم دارد. زیرا هنگامی می‌توانی از هر کدام از منازل و دشواریها عبور کنی که با تصمیم قاطع و جدّی ، در مقابل آنچه تو را سعی در پایین کشیدن دارد، بایستی.
اگر چه بی مدد الهی، هرگز راه به سرمنزل مقصود نخواهی برد ولی تلاش و کوشش تو و همچنین اراده و تصمیم جدّی مبنی بر رسیدن به مقصود، راه را برای امدادهای الهی باز کرده و خواهی توانست، به وصل جانان برسی.