هماهنگی فکر و عمل
چرا بسیاری از ما از انتظاراتی که خدا از ما دارد فاصله داریم؟
آنچه ما بدان می‌اندیشیم عاشقانه زیستن، عشق ورزیدن، و تمرین عشق ورزی است. ولی هنگام به عمل آوردن آن دچار نقص و کاستی می‌شویم. زیرا نمی‌توانیم میان فکر و عمل هماهنگی برقرار کرده و افکار و آموخته‌هایمان را در هنگام عمل اجرا کنیم.
پس راه حل این است: در تمام لحظات مراقب اعمالمان باشیم هر کاری را با دیدۀ باز و با مراقبت کامل انجام بدهیم و همواره رضایت پروردگار را مد نظر داشته باشیم.
در این صورت خواهیم توانست اعمال و افکارمان را هم‌سو کرده و هماهنگ با هستی پیش برویم.
نیّت قرب
بدان: راه عشق، راه صبر و انتظار است. با عجله و بدون تفکّر به پیش رفتن، به بن‌بست منتهی می‌شود.
بدان که همه چیز در ید قدرت بی‌انتهای خداوند است. اوست که راه می‌نماید و اوست که به خود می‌خواند. پس هراس به دل راه مده و بدون حسرت گذشته به آینده بنگر. از زمان حد اکثر استفاده را ببر تا نهایت پیشرفت را داشته باشی.
هر کجا که هستی، تنها به او بیندیش و تنها برای رضای او و به نیت قرب به او هر عملی را انجام بده که این بهترین طریق وصول به حق است.
بعد خدایی
همچنانکه خود را به خدا می‌سپارید، به یاد داشته باشید، خداوند امتحانات را به جهت ارتقاء و پیشرفت شما برایتان تدارک می‌بیند. چگونه انتظار نزدیک شدن به پروردگارتان را دارید، حال آنکه در روزمرّگیها، خودخواهیها و هوای نفس غرقه‌اید؟ چرا به خدا توسّل نمی‌جوئید؟
خود را به خدا سپارید. هر چه برایتان پیش می‌آید، نفس را رها کرده و خود را به خدا سپارید و بدانید که خداوند آنان را که به او پناه می‌جویند، حامی و پشتیبان است. در هنگام توسّل به خداوند به یاد داشته باشید که چون کار خود را به خدا وامی‌گذارید، از هر چه منیّت و خودخواهی دوری می‌گزینید و به جای هوای نفس، خدا را بر مسند قضاوت می‌نشانید.
آنگاه درهای رحمت الهی به روی شما باز شده و البتّه پیشرفت معنوی شما تسریع خواهد شد. اگر از نفس خود به ستوه آمده‌اید، بیاد داشته باشید، تنها خود شما می‌توانید، با تمرین و ممارست بر آن غلبه کرده و بعد معنوی و خدایی‌تان را پرورش دهید. که خداوند هر که را به او رو کند، هدایت خواهد کرد.
نیایش
آنچنان که شایسته است، پروردگارت را ستایش کن. در نیایش پروردگارت به یاد داشته باش، هر گاه خود را به دنیا مشغول می‌داری، از خداوند دور و دورتر می‌شوی.
چگونه انتظار داری خدا را دریابی، در حالی که در هنگام نیایش ذات مقدّسش، فکرت به همه جا پرسه می‌زند و از یاد خدا غافلی.
سرگردانی
بدان و آگاه باش که: انسانها در سراب دنیا زندگی می‌کنند و از آن برای خود خدایانی می‌سازند و آنها را پرستش می‌کنند.
چون در سراب دنیا سرگردان می‌شوید، از پروردگارتان غافل می‌شوید و غفلتها شما را از اصل وجودتان دور می‌کند.
بیاموزید که دنیا را به چشم بازیچه‌ای گذرا بنگرید و بدانید که حیات جاودانۀ شما در جوار پروردگار در انتظار شماست.
سرگردانی شما از دور بودن از اصل وجودتان حاصل می‌شود. خود را رها ساخته و به پروردگار بسپارید که خداوند مشتاق و آرزومند شماست، اگر می‌دانستید.
هدیه به خدا
راه درست این است: که هر خدمتی را به خدا ببخشی و وقتی که به خدا ببخشی، از چه کسی انتظار قدردانی داری؟ خدا خودش می‌داند.
پس کار را انجام بده و آن را فراموش کن. چون به خدا بخشیده‌ای، انتظاری از بنده‌ها نداری. ببخش و ذهنت را آزاد و قلبت را مصفّا کن.