عشق خالص
بدان: بندگان خداوند دو دسته‌اند. آنها که خود را به خدا سپرده و تنها از او مدد می‌طلبند و در همه کاری تنها رضایت او را می‌جویند؛ آنان صالحان روی زمین و بهترین بندگان خداوند می‌باشند؛ و دستۀ دوّم کسانی که هر از گاهی خدا را به یاد می‌آورند و در نیّت‌هایشان خالص و پاک نیستند؛ آنها چون دل به غیر خدا ببندند البتّه خطاکارند و آنها را پاداشی در آنچه برای نیّت‌های دنیویشان انجام می‌دهند نیست.
بدان: هرچه از دوست طلب کنید، در چشم به هم زدنی به شما داده خواهد شد، به شرط این که نیّت شما خالص بوده وتنها او را بجوئید.
هرگز جز از خدای یگانۀ بی‌همتا از کسی مدد مطلبید که شما را گمراهی آشکار به ارمغان خواهد آورد.
بدان: راه به خدا رسیدن راهی پر فراز و نشیب است. از نشیب‌ها هراس به دل راه ندهید و در فرازها مغرور و دچار منیّت نشوید، بلکه همواره رو به سوی دوست داشته و تنها او را به یاد آورید.
بدانید: محبّت انسانها به یکدیگر و عشق خالص آنها مانع از دلخوری و رنجش می‌شود. پس با عشق و محبّت یکدیگر را ببخشید و با رنجش راه را برای خودتان دشوار نکنید.
با یگانگی و عشق، به یکدیگر، به دیدۀ اغماض نگریسته و تنها خدا را بجوئید که این برای شما بهتر است اگر می‌دانستید.
مقرّب درگاه
خیر را در مسائل جستجو کن. وقتی که خیر را در هر مسئله‌ای ببینی، افسردگی مفهومی ندارد.
هرگز از هیچ انسانی رنجشی به دل راه مده. انسانها خطاکارند. بر خطاهای دیگران به دیدۀ اغماض بنگر تا خداوند نیز تو را پاداش نیکو دهد و به واسطۀ گذشت و بخشش، مقرّب درگاهش باشی.