تقوی چیست؟
تقوی: پرهیز از آنچه مانع بین شما و خداست.
اگر در مسیر کمال موانع را از میان بردارید، باتقوی زندگی کرده‌اید. هرآنچه که میان شما و پروردگارتان قرار می‌گیرد و برای شما مانع در صعود به مراحل والای کمال ایجاد میکند، هر پیوندی و وابستگی‌ای که شما را به دنیای خاکی وصل میکند و هرچه که «خود» شما را تقویت میکند، به وسیلۀ آنچه تقوایش می‌نامیم از میان برداشته می‌شود.
هنگامی که تقوی می‌ورزید، در واقع موانعی را که سدّ راه مسیر کمال شما می‌باشند، از میان برداشته و صعود خود را تسهیل و تسریع می‌کنید.
تقوی روش خاصّی نیست. بلکه از میان برداشتن منیّت‌ها و خودخواهی‌ها و ترجیح دیگرخواهی بر خودخواهی روش متّقیان است. پس بیاموزید همواره رو به جلو و مسیر صعودی حرکت کنید تا زودتر و بهتر منازل را طی کنید.
نگاهی از دریچۀ عشق
راه عاشقانه زیستن، راهی پرفراز و نشیب است. آنگاه که تصمیم می‌گیری قدم در راه عشق گذاشته و جز به خدا نیندیشی، انواع وابستگیها درمسیر تو سدّ راه خواهند شد و تو را از پروردگارت باز خواهند داشت.
بیاموز همواره رو به سوی محبوب خویش داشته و تنها انسانها را از دریچۀ چشم او بنگری. به همه چیز عاشقانه نگاه کن. در قضاوت‌هایت عشق ملاک تو باشد و انسانها را با عشقشان بسنج.
بدان خداوند شما را به عشق می‌پذیرد و با عشق محک می‌زند. پس هرگز در قضاوت‌های خود نقطه ضعف‌ها را نبین. بلکه سعی کن عشق انسانها را دیده و آن را چون معیاری برای سنجش آنها قرار دهی
محرّم
آنگاه که انسانی به آن درجه از عشق و آگاهی میرسد که خالصانه و عاشقانه، همۀ وابستگیها، دلبستگیها و حتّی جان شیرین را در راه آرمانی مقدّس فدا میکند، ملکوت خشنود می شود. کائنات آذین بندی می کند. خداوند لبخند می زند و عاشقانه آغوش می گشاید.
چنین پروازی را سوگی نیست. ماتمی نیست. اشک و آهی نیست. بلکه تنها عشق است و شادی وصل.
مسافران زمین
هرگز خود را وابستۀ هیچ انسانی نساز. وابستگی و قیدو بند شما را از پروردگارتان بازمی‌دارد.
عشق و علاقه از وابستگی جداست. شما می‌توانید یکدیگر را دوست بدارید و به هم عشق بورزید، ولی مالک هم نباشید.
چون به انسانی وابسته می‌شوید، او را تنها برای خود خواسته و برای یکدیگر مانع کمال می‌شوید. باید بیاموزید که انسانها مسافران زمینند و هرگز زندگی جاودانهای بر روی زمین ندارند .
پس اگر با این دید به یکدیگر بنگرید، برای هم همسفران خوبی خواهید بود. با عشق و علاقه و رها از وابستگی با یکدیگر زندگی می‌کنید و چون پروردگار یکی از شما را فراخواند، او را رها کرده و خود را نیز به خداوند می‌سپارید و تنها تسلیم امر پروردگار می‌شوید، که این برای شما بهتر است.