تقوی چیست؟
تقوی: پرهیز از آنچه مانع بین شما و خداست.
اگر در مسیر کمال موانع را از میان بردارید، باتقوی زندگی کرده‌اید. هرآنچه که میان شما و پروردگارتان قرار می‌گیرد و برای شما مانع در صعود به مراحل والای کمال ایجاد می‌کند، هر پیوندی و وابستگی‌ای که شما را به دنیای خاکی وصل می‌کند و هرچه که «خود» شما را تقویت می‌کند، به وسیلۀ آنچه تقوایش می‌نامیم از میان برداشته می‌شود.
هنگامی که تقوی می‌ورزید، در واقع موانعی را که سدّ راه مسیر کمال شما می‌باشند، از میان برداشته و صعود خود را تسهیل و تسریع می‌کنید.
تقوی روش خاصّی نیست. بلکه از میان برداشتن منیّت‌ها و خودخواهی‌ها و ترجیح دیگرخواهی بر خودخواهی روش متّقیان است. پس بیاموزید همواره رو به جلو و مسیر صعودی حرکت کنید تا زودتر و بهتر منازل را طی کنید.
جسم یا روح؟
آنچه بدن تو نیاز دارد، بر اساس فیزیولوژی و ساختار آن است. هر گاه بیاموزی، از جسم بالاتر رفته و در بعد برتری به سر ببری، نیازهای تو کاهش یافته و از آن رهایی خواهی یافت.
برای بالاتر رفتن از جسم، بایستی توجّه خود را به جسم معطوف نکرده و به بعد روحانی خود توجّه بیشتری نشان دهی و بیاموزی که روح خود را تقویت نموده و از توجّه بیش از حد به جسم، پرهیز نمائی.
برای انجام این کار بایستی خواب و خوراک خود را تعدیل نموده و نیز انرژی بدن را به طریق مناسب‌تری تأمین نمائی.
روزۀ قلب و زبان
چرا روزۀ قلب از روزۀ زبان و روزۀ زبان از روزۀ
شکم ارزشمند تر است ؟
قلب تو جایگاه عشق است. هر گاه با عشق به سوی پروردگارت رو کنی، بی شک با قلب خود گامی به سوی خداوند برداشته ای.
قلب انسان در حالی روزه دار است که جایگاه نیّات پلید نباشد. هر آنچه انسان را از جادۀ کمال دور می کند، هر احساسی که قلب را به سیاهی می کشاند، هر چه تو را از عشق ورزیدن جدا می کند، هر زنگاری که بر قلب می نشیند، همچون سدّی بین تو و خداوند قرار می گیرد.
چون با قلب خود روزه می گیری، زنگار از قلب می زدایی، احساسهای زیبا را در قلب خود پرورش می دهی و از آنچه که تو را از دوست دور می کند، پرهیز می کنی.
قلب جایگاه خداوند است. پس با احساسات والا آن را پرورش ده. کینه از آن بزدای. آن را خانۀ مهر کن و بگذار وسعت یابد تا کلّ آفرینش را در خود جای دهد.
روزۀ زبان، همانا ذکر خداوند است و بر زبان آوردن کلامی که در جهت رضای خداوند باشد. چون با زبان خود روزه می گیری، از غیر خدا پرهیز می کنی و با کلام خود انسانها را دعوت به وحدانیت خداوند می کنی.
به یاد داشته باش، همانا روزۀ زبان تنها به پرهیز از آنچه خداوند منع نموده است، نیست. بلکه کلام تو باید در جهت رضای خداوند باشد. دعوت به سوی دوست کند و در جهت تعالی تو باشد.
خداوند انسانها را به جهت خداگونه شدن آفرید. تنها کسانی که این مأموریّت الهی را درک کرده اند، از آن بهره برده اند و در جوار رحمت پروردگارشان قرار دارند. هر چه در راه رضای خدا انجام دهید، شما را به سرمنزل مقصود نزدیک می کند و به شما در جهت رسیدن به مقصد عالی تان کمک می نماید .