مسافران زمین
هرگز خود را وابستۀ هیچ انسانی نساز. وابستگی و قیدو بند شما را از پروردگارتان بازمی‌دارد.
عشق و علاقه از وابستگی جداست. شما می‌توانید یکدیگر را دوست بدارید و به هم عشق بورزید، ولی مالک هم نباشید.
چون به انسانی وابسته می‌شوید، او را تنها برای خود خواسته و برای یکدیگر مانع کمال می‌شوید. باید بیاموزید که انسانها مسافران زمینند و هرگز زندگی جاودانهای بر روی زمین ندارند .
پس اگر با این دید به یکدیگر بنگرید، برای هم همسفران خوبی خواهید بود. با عشق و علاقه و رها از وابستگی با یکدیگر زندگی می‌کنید و چون پروردگار یکی از شما را فراخواند، او را رها کرده و خود را نیز به خداوند می‌سپارید و تنها تسلیم امر پروردگار می‌شوید، که این برای شما بهتر است.
وابستگی انسان حتی به خدا هم انسان رو از خودش از اتکا به یک من دور میکنه !
......آنچه گفتند و سرودند تو آنی، خود تو جان جهانی. گر نهانی و عیانی، تو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی. تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی. تو خود اسرار نهانی، تو خود باغ بهشتی......تو خود اویی، به خود آی. تا در خانۀ متروکۀ هر کس ننشینی و بجز روشنی شعشعۀ پرتو خود هیچ نبینی......(حضرت مولانا)