بخشش و عشق
اگر می‌دانستی در بخشش و عشق چه مزایایی برای تو و برای روح تو وجود دارد و چگونه تو را به ربّ جلیلت نزدیک می‌کند، همواره دل را به خدا سپرده و هرگز از کدورت، سخنی به زبان نمی‌آوردی.
بیاموز، همواره ببخشی. از صمیم قلب و با تمام وجود که این بهترین طریق زیستن است.
شاخه ها
بدان و آگاه باش: انسانها شاخه‌های یک درختند. روحهایی جدا از هم ولی پیوسته.
پس با شاخه‌های درختتان چون خود درخت برخورد کنید. اگر شاخه‌ای را بیازارید، درخت را آزرده‌اید. چون عشقتان را نثار شاخه‌ای کنید، درخت را شاد کرده‌اید.
آنچه بر خود می‌پسندی بر دیگران نیز بپسند. خود را با تصوّری کاملاً روشن جای طرف مقابل بگذار و ببین این رفتار چه تأثیری بر تو می‌تواند داشته باشد و ببین چه رفتاری را دوست داری.اگر آگاهانه و با چشم باز و با دید روشن جای دیگران قرار بگیری، آنگاه رفتارهای خداپسندانه را کاملاً خواهی شناخت.
جسم یا روح؟
آنچه بدن تو نیاز دارد، بر اساس فیزیولوژی و ساختار آن است. هر گاه بیاموزی، از جسم بالاتر رفته و در بعد برتری به سر ببری، نیازهای تو کاهش یافته و از آن رهایی خواهی یافت.
برای بالاتر رفتن از جسم، بایستی توجّه خود را به جسم معطوف نکرده و به بعد روحانی خود توجّه بیشتری نشان دهی و بیاموزی که روح خود را تقویت نموده و از توجّه بیش از حد به جسم، پرهیز نمائی.
برای انجام این کار بایستی خواب و خوراک خود را تعدیل نموده و نیز انرژی بدن را به طریق مناسب‌تری تأمین نمائی.
عشق، با تمام وجود
خداوند، همواره در قلبهای شما جاریست. برای احساس وجود خداوند، فقط کافیست دریچه‌های قلبت را بگشایی. برای باز کردن دریچه‌های قلبت، باید خود را وقف خداوند نمایی.
اگر بیاموزی که همواره، روحأ و جسمأ در خدمت خداوند بوده و تسلیم امر پروردگار باشی، در این صورت قلبت جلا پیدا کرده و زلال می‌شود و می‌توانی عشق را با همان کیفیت که طالبی، احساس کنی.
بدان که خداوند در همه حال به احوال بندگانش آگاه است و می‌داند که هر یک از شما چگونه زندگی را ارج می‌نهید و از لحظات برای نزدیک شدن به پروردگار استفاده می‌کنید. پس مزد هر یک از شما، از قبل تعیین شده و چنانچه در جستجوی پروردگار باشید او را خواهید یافت.
خداوند همواره شما را به سوی خویش دعوت نموده و برای صالحان اجر و مزدی مافوق تصوّر مهیّا نموده است.
دل رنجور
اشکی که از سر ناتوانی ریخته می‌شود، دلی که رنجور است، غمی که روح را می‌آزارد، مادامی که انسانی در رنج و عذاب است، برای شما که توانایی برداشتن این رنج و عذاب را دارید، مسئولیت‌آفرین بوده و شما را نیز تحت تأثیر قرا خواهد داد.
بدانید: خداوند انسانها را پشتوانۀ یکدیگر قرار داده و شما را چون تن واحده آفریده است. پس هرگز از مسئولیت نسبت به یکدیگر شانه خالی نکرده و از خود سلب تکلیف ننمائید.
بلکه بدانید، هراندازه برای یکدیگر مایۀ دلگرمی و سرور باشید، خداوند نیز شما را پاداش داده و در قلبهای شما سرور و شادی ایجاد خواهد کرد.
اعجاز آفرینش انسان
اعجاب آفرینش انسان در این است که خداوند درعین بی‌نیازی و با رحمانیّت خاصّ خود، انسان را آفرید تا او را در کمال آفرینش خویش متجلّی سازد. در آفرینش انسان رازی است که گشودن آن راز تنها به مدد پروردگار و با درایت و سعی معدودی از انسانها امکانپذیراست.
اگر درخلقت انسان نظر کنی، می‌توانی به نهایت قدرت آفرینندگی خداوند پی برده و اعجاز آفرینش را دریابی. اعجاز آفرینش خداوند در وجود دوبعدی انسان است. حضور روح والای خدایی، در جسم پست خاکی و همنشینی خدا با خاک، نشانۀ کمال رحمانیّت اوست.
تجلّی آفرینش انسان در دو بعد، به دلیل نیاز خداوند به آفرینش نیست. بلکه نشانۀ بی‌همتایی و کمال اوست.
آنگاه که خداوند اراده کرد که انسان را بیافریند، او را پرتوی از وجود پرتلألؤ خویش قرار داد و با این کار تنها جنبۀ رحمانیّت خود را آشکار ساخت.
طیران روح
از خود گذشتن می‌تواند، لذّت خاصّ خودش را داشته باشد. تصوّر نکن، از خودگذشتن برای رضای دوست، همواره با رنج و حرمان همراه است. بلکه آنگاه که خود را رها از خود می‌یابی، می‌توانی تا عرش خداوندی بالا رفته و طیران روح، تو را از لذّتی وافر لبریز خواهد ساخت.
بدان: هنگامی که به خاطر رضای دوست، از خود بگذری، آنگاه پالایش شده و با صفای قلبی خواهی توانست، شادی بسیاری را تجربه کنی.