رابطۀ عاشقانه
درهنگام عبادت، خالصانه و با قلب پاک رو به سوی پروردگارت کن و بدان که چنانچه از صمیم قلب به خدا رو آوری، هیچ عاملی نمی‌تواند در این رابطۀ عاشقانه خللی وارد کند.
اگر در هنگام عبادت، ذهنت را مشغول مادّیات سازی، صفای باطن تو کمرنگ شده و لذّت ارتباط عاشقانه را از دست می‌دهی.
به یاد داشته باش: ذهن تو در دست توست، تو اسیر ذهن نیستی. پس نباید که خود را رها کرده و به ذهن سپاری، بلکه باید با تمام وجود متوجّۀ خدا باشی و بدانی که خداوند در دلهای عاشقان جاریست.
آنگاه که خداوند را می‌خوانی، از همۀ دنیا خود را جدا کن و تنها به وصل دوست بیندیش که شیطان تو را فرمان به دنیا می‌دهد.
اگر تاکنون در وادی سرگردانی بوده‌ای، بدان و آگاه باش که هر لحظه می‌توانی با یاد و نام پروردگار یکی شدن را آغاز کنی و به سوی حق‌تعالی روی آوری.
لذّت وافر
بخشش، عشق، همدلی، همیاری، ایثار، خدمت. اینها چیزهایی است که پروردگار تو، تو را به آن فرمان می‌دهد. شما آمده‌اید تا عشق را بیاموزید. تا از تاریکی به نور برسید. تا در رسیدن به نور، لذّت وافری را تجربه کنید.
پس با بخشش، راه را بر خود هموار کنید و از این که موردی برای بخشیدن و عشق، پیدا می‌کنید، شاکر و خوشحال باشید.
طیران روح
از خود گذشتن می‌تواند، لذّت خاصّ خودش را داشته باشد. تصوّر نکن، از خودگذشتن برای رضای دوست، همواره با رنج و حرمان همراه است. بلکه آنگاه که خود را رها از خود می‌یابی، می‌توانی تا عرش خداوندی بالا رفته و طیران روح، تو را از لذّتی وافر لبریز خواهد ساخت.
بدان: هنگامی که به خاطر رضای دوست، از خود بگذری، آنگاه پالایش شده و با صفای قلبی خواهی توانست، شادی بسیاری را تجربه کنی.