حریم الهی
ره‌یابی به خلوت دوست، مستلزم آن است که چون به حریم الهی پا می‌گذاری، از هر چه غیر دوست، بریده و تنها برای خدا خالص و پاک شوی. عشق الهی جز به ایثار داشته‌هایت ممکن نمی‌شود و راه خداوند جز با گذشتن از علائقت میسّر نمی‌باشد.
پس بدان که رهروی، بدون گذشتن از خود وآنچه تو را به دنیا وابسته می‌کند، امکان‌پذیر نیست. بیاموز که برای وصل پروردگارت از هر چه تو را از دوست جدا می‌کند، جدا شده و تنها برای وی خالص و زلال شوی.
بر توست که بی مدد دوست خواسته‌ای نداشته باشی و بی طلب دوست چیزی برای خود نخواهی.
از آنچه تو را به سوی خداوند سوق می‌دهد، استقبال کن و از آنچه تو را از وی جدا می‌کند، بپرهیز .
بدان که رضای پروردگار، در رضایت بندگان اوست. پس بیاموز که دل در گرو دنیا نگذاری و تنها با یاد خداوند، لحظه‌ها را سپری کنی.
بر تو باد عشق‌ورزیدن. که عشق تو را به ملکوت خداوند رهنمون می‌شود. به یاد داشته باش هرگز جز از خداوند مدد نطلبی و جز به رضای پروردگار نیندیشی و عشق را سرلوحۀ زندگیت قرار دهی.
باقلبت سخن بگو
در هنگامی که عبادت می کنی ، بدان که با چه کسی صحبت می کنی، وقتی خدا را مخاطب خود قرار می دهی، با همان احساسی که نسبت به او داری ، با او صحبت کن. اگر قلبت مالامال از عشق به خدا باشد، در هنگام صحبت با خدا، ذکرت عاشقانه می شود.
برای عشق ورزیدن به خداوند، با قلبت سخن بگو. کلام تو، دریچۀ قلب توست. خداوند صدایت را می شنود و پاسخ می دهد. همانا که خداوند بلند مرتبه و آگاه است.