فناء و بقاء
راه فناء، راه عشق است. چون عشق را بجوئی، آنگاه خود را فراموش کرده و در فناء، بقاء را خواهی یافت.
برای عاشقانه زیستن، کافی است، آن را در قلبت پرورش دهی. به جای پرورش نفرت و عصبانیت، بیاموز، همواره عشق را جستجو کنی. در هر اتّفاقی، هر رابطه‌ای، هر کلامی، برایت معیار تنها عشق باشد.
بدون خودخواهی، بدون ریا، بدون تکبّر، تنها عشق را بجوی. به بندگان خداوند، به دیدۀ جلوۀ روی دوست بنگر و تنها با عشق خدا زندگی کن.
باقلبت سخن بگو
در هنگامی که عبادت می کنی ، بدان که با چه کسی صحبت می کنی، وقتی خدا را مخاطب خود قرار می دهی، با همان احساسی که نسبت به او داری ، با او صحبت کن. اگر قلبت مالامال از عشق به خدا باشد، در هنگام صحبت با خدا، ذکرت عاشقانه می شود.
برای عشق ورزیدن به خداوند، با قلبت سخن بگو. کلام تو، دریچۀ قلب توست. خداوند صدایت را می شنود و پاسخ می دهد. همانا که خداوند بلند مرتبه و آگاه است.
تکیه گاه مطمئن
بدان و آگاه باش که انسانها پشتوانۀ یکدیگرند. خداوند شما را جفت آفریده و برای شما خانواده‌ای قرار داده تا در کنار یکدیگر با صلح و صفا زندگی کنید.
پس بیاموزید که از لحظه‌های با هم بودن کمال استفاده را برده و برای یکدیگر چون تکیه‌گاهی مطمئن باشید. هرگز در کلام خود باعث رنجش یکدیگر نباشید و از طریق غیر مسالمت‌آمیز به حل مسائل خود اقدام نکنید.
خداوند دلها را هدایت خواهد کرد. زمان آن که برسد، قلبها به سوی خداوند متوجّه خواهند شد.
پس در مسیر زندگی بیاموزید که برای هم چون راهنما و معلّم باشید، از یکدیگر عیب‌جوئی نکنید، برای همدیگر نگاهبان و پشتیبان باشید،از خداوند هدایت بطلبید و هرگز باعث نا‌امیدی و یأس یکدیگر نباشید که خداوند دلهای هدایت شده را دوست دارد.