سرنوشت
آیا سرنوشت هر انسانی از پیش تعیین شده و قطعی است؟
هنگامی که انسان پا به عرصۀ وجود می‌گذارد، با انتخاب خویش و خواستۀ خود، سرنوشت و آینده‌اش را انتخاب می‌کند. برای انتخاب سرنوشت، شما هیچ اجباری ندارید و تنها خواست و انتخاب شماست که تعیین‌کنندۀ سرنوشت شماست ولی پس از اینکه سرنوشت خود را انتخاب نموده و پذیرفتید و قدم به دنیای خاکی گذاشتید، دیگر توانایی برای تغییر سرنوشت ندارید و سرنوشت شما محتوم و قطعی است و فقط می‌توانید راههای رسیدن به آن را تغییر دهید.
در هنگام تولّد با انتخابهایتان پا به عرصۀ وجود می‌گذارید و در طول زندگی انتخابهایتان را فراموش می‌کنید و برای خود آینده‌ای متفاوت ترسیم می‌کنید ولی سرنوشت شما حتمی است و به سوی آن رانده می‌شوید .
مسیر الی الله
گام اوّل برای قدم نهادن در راهی که به سوی خداوند می روی، همانا هم سویی با پروردگار است. اگر تشنۀ حقیقت باشی، جستجو خواهی کرد. بدان و آگاه باش، که خداوند بندگان خود را رها نمی کند و در مسیر الی الله از آنان حمایت خواهد کرد.
ولی اینکه از چه راهی بهتر می توانی گام در مسیر الی الله بگذاری، بستگی به ظرفیتها و تواناییهای تو دارد. تو خود باید جستجوگر راه خویش باشی و بدانی که پروردگار جهانیان، انسانها را آزاد و مختار آفریده است تا آنها خود، مسیر خود را برگزینند.
اگر مشتاقانه در جستجوی کمال باشی، قطعاً راه خود را پیدا خواهی کرد. آموخته هایت را توشۀ راه خویش قرار ده و بدان که ماحصل آنچه تو بدست آورده ای، تعیین کنندۀ نهایی سرنوشت تو نخواهد بود. بلکه در این راه ممکن است به موانعی برخورد کنی و ناچار به تغییر مسیر باشی.
پس به خدا توکّل کن و در هر راهی که انتخاب می‌کنی از او مدد جوی.
نقش دعا در سرنوشت
هنگامی که در پیشگاه خداوند دعا می‌کنید و چیزی از خداوند درخواست می‌کنید، خداوند شنوا و بیناست. آنچه مقدّر شماست و با خواست شما انجام پذیرفته است، البتّه قابل تغییر نبوده و سرنوشت شما به دست خود شما رقم خورده است.
آنچه را که می‌توانید تغییر دهید، تنها مسیرهای مختلف زندگی است. این که چه راهی را برگزینید و از کدام مسیر به اهدافتان برسید، با دعا کردن قابل تغییر می‌باشد.
پس بیاموزید که برای تقدیر و سرنوشت کلّی خود، تسلیم امر خداوند بوده و بر آنچه خود انتخاب کرده و پذیرفته‌اید، چون و چرا نیاورید و بدانید که خداوند یگانۀ بی‌همتا بندگان خویش را دوست می‌دارد و بر آنان رنج و تعب روا نمی‌دارد.
عشق یا تضاد؟
گاهی انسانها چون به یکدیگر ابراز علاقه می‌کنند، این ابراز علاقه از سر ناچاری و به خاطر تضادهای درونی‌شان است. اگر آنها را رها کرده و به دست سرنوشتشان بسپاریم، در سراب خودخواهیهایشان فرومی‌روند و از راه درست غافل می‌مانند.
پس بیاموزید که اگر انسانی را محتاج کمک یافتید، او را دستگیری کرده و از راهی که مورد رضای پروردگار باشد، او را هدایت کرده و طریق درست زندگی را به وی بیاموزید.
پروردگار کسانی را که در هر کاری رضایت وی را می‌جویند، دوست دارد و آنان را به سوی رستگاری فرامی‌خواند.