طبق اخلاص
همواره به یاد داشته باش که خداوند در کنار توست. تو را می‌نگرد و حمایت می‌کند. پروردگارت را ستایش کن. از او توسّل بجوی. به او تکیه کن که تنها پناه تو، اوست.
دانستن این که راه کمال از جادّۀ عشق می‌گذرد، کافی نیست. باید به پا خیزی. عشق‌ورزیدن، تنها به گفتار و نگاه نیست. بلکه باید از خود بگذری.
خداوند تو را امتحان می‌کند. میزان بخشش تو، محک از خود گذشتگی توست. هر چه از دوست طلب کنی، به تو می‌دهد.
پس تو نیز سخاوتمندانه هر‌آنچه در توان داری، در طبق اخلاص گذار و بدان که رضای پروردگار در رضایت بندگان اوست.
خداند رحمتش را در همه حال، شامل بندگان خود می‌کند و از آنان حمایت می‌کند.
لذّت وافر
بخشش، عشق، همدلی، همیاری، ایثار، خدمت. اینها چیزهایی است که پروردگار تو، تو را به آن فرمان می‌دهد. شما آمده‌اید تا عشق را بیاموزید. تا از تاریکی به نور برسید. تا در رسیدن به نور، لذّت وافری را تجربه کنید.
پس با بخشش، راه را بر خود هموار کنید و از این که موردی برای بخشیدن و عشق، پیدا می‌کنید، شاکر و خوشحال باشید.
چرا وعدۀ بهشت و جهنّم؟
هنگامی که خداوند قرآن را نازل فرمود، آن را وسیله‌ای برای هدایت بندگان به سوی خویش و برای نجات از گمراهی و آشکار شدن حق و حقیقت قرار داد. هر گاه انسانی هدایتی از پروردگارش خواسته است، به کتابهای آسمانی مراجعه نموده و به این ترتیب راه درست زیستن را از پروردگار خویش آموخته است.
اگر حقیقت را طالبی، بدان و آگاه باش که حقایق تنها نزد خداوند است. این که نمی‌دانی چه چیز درست و چه چیز غلط است و چه چیزهایی را باید بپذیری و از پذیرفتن چه چیزهایی امتناع کنی، می‌تواند برای تو تضادآفرین و مشکل‌ساز باشد.
اما بدان که خداوند انسان را آفرید و برای هدایت او راهنمایانی گسیل داشت و بعضی از این راهنمایان را کتابهای آسمانی است که قوانین مدون پروردگار را به بشرابلاغ و او را به راه راست هدایت می‌کنند. از میان پیامبران آنها که حامل کتابهای آسمانی هستند، نزد پروردگارشان مقرّب‌ترند. کتابهای آسمانی حامل پیام وحی بوده و قوانینی را برای زندگی بشر ابلاغ می‌کنند.
آنچه تو را در این زمان رهنمون می‌شود، این است که همچنانکه به کتب آسمانی مراجعه می‌کنی و از آنها هدایت می‌جویی، ممکن است بعضی از مطالب آنها را مطابق با خواسته‌ها و ایده‌های خود نیابی و در نتیجه در درون خود با آموخته‌ها و باورهایت تضاد احساس کرده و خود را معلّق بین باورها احساس کنی. اما بدان و آگاه باش که خداوند بخشنده و مهربان است، بشر را به جهت خلیفة‌اللّهی آفریده، آغوش پروردگار به روی همۀ شما انسانها باز است و شما را به سوی خود می‌خواند.
تعدادی از انسانها نمی‌توانند بخشش خداوند را درک نموده و از آن به عنوان وسیله‌ای برای مقاصد غیرانسانی استفاده می‌کنند و در بخشش خداوند، آزادی، برای رسیدن به همۀ اهداف و امیال نفسانی می‌جویند و خود را رها و فارغ از مسئولیت احساس می‌کنند.
بنابراین، آنچه آنها را راه می‌نماید، بیم و انذار است.آیا اندیشیده‌ای، چه تعداد انسانها، زندگیهایشان را با کژاندیشی و نادرستی هدر داده و عمر خود را تباه نموده‌اند؟ آیا برای هدایت آنان، وسیله‌ای بهتر از بیم و انذار وجود دارد؟
اگر همۀ انسانها نفس‌پرستی را رها کرده و تنها دل به بخشش خداوند می‌سپردند، چه نیازی به بیم و انذار وجود داشت؟
پاداش عظیم
بخشش و گذشت، اوّلین و مهمترین قدم در سیر الی‌الله است. اگر بتوانی در هر مرحله‌ای، از صمیم قلب از خودت بگذری، گام بزرگی برداشته‌ای. هنگامی که از انسانی دلگیر و آزرده‌خاطر می‌شوی، به یاد داشته باش، که شما انسانها تن واحده بوده و با یکدیگر اتّصالی ناگسستنی دارید. پس چگونه می‌توانید از پاره‌ای از وجود خودتان دلگیر و یا حتّی متنفّر باشید؟
بیاموزید به یکدیگر، چون پاره‌ای از وجود خود نگریسته و با یکدیگر با عشق و یگانگی رفتار کنید.
بی‌شک عاشقانه زیستن و با یکدیگر با عشق و اتّحاد و یگانگی رفتار کردن، بهترین راه وصل دوست است.
پس با هدف اتّصال و با دیدۀ وحدت به یکدیگر نگریسته و از خطاهای هم درگذرید.
بدانید که خداوند، هنگامی که انسانی را مورد آزمایش قرار می‌دهد، میزان بخشش و ازخود‌گذشتگی او بهترین ملاک برای عبور وی از امتحانات بوده و هر‌اندازه میزان گذشت و بخشش بیشتر باشد، تقرّب وی نیز بیشتر بوده و سنگینی امتحانات، می‌تواند برای او کمال محسوب شده و البتّه او را پاداشی عظیم خواهد بود. گوگل یاهو دانلود رایگان آشپزی ورزش چت روم فارسی شعر غزل
کورسویی از نوری خدایی
آنگاه که خود را در دست شیطان اسیر می‌بینی، آیا کورسویی از نوری خدایی، تو را به خود نمی‌خواند؟ آیا دل به آن نور نمی‌سپاری؟ آیا نمی‌توانی درآن هنگام که خود را با شیطان درگیر می‌بینی، به آن نور دست یازیده و خود را از بند شیطان برهانی؟
آنگاه که نمی‌توانی با خودت کنار بیایی، به این بیندیش که چه چیز تو را به خدا نزدیک و چه چیزی تو را از خدا دور می‌کند. راهی که تو را به خدا نزدیک می‌کند، تو را از شیطان رهانیده و راهی که تو را از خدا دور می‌کند، به شیطان نزدیک می‌کند.
بیاموز، همواره راه عشق، بخشش و دوستی را برگزینی. بیاموز از کژ‌اندیشیها و خودخواهیها دوری گزیده و باصفای باطن به هر چیز بنگری. بیاموز همواره خدا را در نظر داشته باشی که این بهترین طریق به خدا رسیدن است.