روزۀ قلب و زبان
چرا روزۀ قلب از روزۀ زبان و روزۀ زبان از روزۀ
شکم ارزشمند تر است ؟
قلب تو جایگاه عشق است. هر گاه با عشق به سوی پروردگارت رو کنی، بی شک با قلب خود گامی به سوی خداوند برداشته ای.
قلب انسان در حالی روزه دار است که جایگاه نیّات پلید نباشد. هر آنچه انسان را از جادۀ کمال دور می کند، هر احساسی که قلب را به سیاهی می کشاند، هر چه تو را از عشق ورزیدن جدا می کند، هر زنگاری که بر قلب می نشیند، همچون سدّی بین تو و خداوند قرار می گیرد.
چون با قلب خود روزه می گیری، زنگار از قلب می زدایی، احساسهای زیبا را در قلب خود پرورش می دهی و از آنچه که تو را از دوست دور می کند، پرهیز می کنی.
قلب جایگاه خداوند است. پس با احساسات والا آن را پرورش ده. کینه از آن بزدای. آن را خانۀ مهر کن و بگذار وسعت یابد تا کلّ آفرینش را در خود جای دهد.
روزۀ زبان، همانا ذکر خداوند است و بر زبان آوردن کلامی که در جهت رضای خداوند باشد. چون با زبان خود روزه می گیری، از غیر خدا پرهیز می کنی و با کلام خود انسانها را دعوت به وحدانیت خداوند می کنی.
به یاد داشته باش، همانا روزۀ زبان تنها به پرهیز از آنچه خداوند منع نموده است، نیست. بلکه کلام تو باید در جهت رضای خداوند باشد. دعوت به سوی دوست کند و در جهت تعالی تو باشد.
خداوند انسانها را به جهت خداگونه شدن آفرید. تنها کسانی که این مأموریّت الهی را درک کرده اند، از آن بهره برده اند و در جوار رحمت پروردگارشان قرار دارند. هر چه در راه رضای خدا انجام دهید، شما را به سرمنزل مقصود نزدیک می کند و به شما در جهت رسیدن به مقصد عالی تان کمک می نماید .
خانۀ مهر
مهرورزیدن، با تمرین و ممارست گسترش می‌یابد، اگر می‌خواهی قلبت را خانۀ مهر کنی، دریچه‌های قلبت را بگشای و به هر انسانی که بر سر راه تو قرار می‌گیرد، عشق بورز و به انسانها به دیدۀ پاره‌های جدامانده از پروردگار بنگر و با تمرین مداوم قلبت را وسعت ببخش که تنها به همّت والای خودت میسّر خواهد شد.