قادر بی منتها
راه خدا ناامیدی ندارد. هر‌آنچه تو برای خدا و برای رضای خدا انجام دهی، تو را در مسیر کمال یاری خواهد داد. خداوند تو را می‌بیند و صدای تو را می‌شنود و از نیّات قلبی تو آگاه است.
خداوند بخشنده و بخشاینده است و بندگانش را بی‌حساب می‌بخشد. پس به خدا تکیه کن و از چیزی هراس به دل راه نده که او توانگر و قادری بی‌منتهاست.
فراز و نشیب
آنچه شما را به شک و دودلی وامی‌دارد و مانع پیوستن به خدا می‌شود، خودخواهیها و در خودفرورفتنهاست.
بدانید: آنگاه که خداوند شما را آفرید، میان شما هیچ تفاوتی نگذاشت بلکه این شما هستید که راهی را برگزیده و برای کمال مسیری را تعیین می‌کنید. هنگامی که مسیری را طی می‌کنید، فراز و نشیبهایی را در پیش رو خواهید داشت. فرازها شما را از یاد خدا باز ندارد و فرودها ناامیدتان نکند. بلکه همواره رو به جلو حرکت کنید و عشق را چراغی فراراه خود قرار دهید.
چون عشق چراغ راه تو باشد، آیا انسانی را از خود ناامید خواهی کرد؟
کنترل خشم
هر یک از شما که بتواند خود را در هنگام خشم کنترل کند و خشم خود را فرو دهد، خواهد توانست به آرامش ابدی دست یابد. اگر انسانی در کشاکش روزمرّگی باعث دلگیری انسانی دیگر شود، خدا را از خود رنجانده است.
بدان و آگاه باش: در هیچ زمانی نمی‌توانی همۀ انسانها را از خود راضی نگه داری، مگر اینکه به یگانگی با ذات احدیّت رسیده باشی. در آن صورت خواهی توانست در نهایت وارستگی زندگی کنی و باعث ناامیدی انسانی دیگر نباشی.
در هنگامی که دوستی را از خود می‌رنجانید، در واقع او را در ناامیدی نگه داشته‌اید.
اگر برای تنبیه دیگران، آنها را می‌رنجانید، بدانید که انسانها با مدارا سازگارترند. بنابراین بیاموزید که مسائل خود را از طریق مسالمت‌جویانه حل کنید. خداوند انسانهای بردبار را دوست دارد.
کدام تکیه گاه؟
در لحظاتی از زندگی، انسانها نیاز به مساعدت و کمک از طرف همنوعانشان دارند. در این لحظات آنها چون یاوری نمی‌یابند، احساس ناامیدی کرده و در یأس غوطه‌ور می‌شوند.
بیاموزید، چون به نجات می‌رسید، از خدا مدد جوئید و هرگز انسانها را تکیه‌گاه خود نسازید. اگر به خداوند تکیه کنید، خدا شما را کفایت می‌کند و شما را از سرگردانی می‌رهاند.
دریای بیکران
هر چه را که خود را بدان مشغول می‌داری، جزئی از زندگی مادّی و دنیایی توست. آنچه تو را از پروردگارت جدا می‌کند و به ورطۀ ناامیدی و غم می‌افکند، مشغول شدن به دنیا و روزمرّگی است.
بدان و آگاه باش: پروردگار تو، تو را به جهت کمال و خداگونه شدن آفرید. آنچه تو را از پروردگارت دور می‌کند، خور و خواب و روزمرّگی است.
بیاموز، همواره پروردگارت را جستجو کنی. بیاموز، اندیشۀ فردا و روزهای نیامده را نداشته باشی.
بیاموز، از لاک خودبینی و خودپرستی درآمده و چون دریایی بیکران با هستی و با پروردگارت یکی باشی.
زندگی دنیاییتان شما را از پروردگارتان جدا می‌کند. زیرا هنگامی که مشغول آن می‌شوید، تمامی افکار و توجّهتان را به آن معطوف داشته و از یاد خداوند غافل می‌شوید.
هرگز خود را در وابستگیهایتان غرق نکنید. بیاموزید، در همه حال به یاد خدا بوده و لحظه‌ای از یاد پروردگارتان غافل نباشید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.