رکوع
رکوع، فرصتی است برای دوباره نگریستن. به خاک برگشتن. از خاک برخاستن. خدا را به عظمت و بزرگی یاد کردن. او را ستودن. به پیراستگی یاد کردن.
حمد و سپاس خدایی را که مرا آفرید. به من زندگی بخشید. از روح والای خویش در من دمید. مرا پرورد. به من عشق عطا فرمود. راه هدایت را بر من روشن ساخت و سپس مرا به آغوش خویش بازخواهد گرداند.
سپاس خدایی را که در زندگی بخشیدن به من رحمانیّت آموخت. در عطای عشق به من آزادگی آموخت و در تبیین هدایت به من راه روشن زیستن را نشان داد.
حمد و سپاس خدایی را که به من فرصت عشق‌ورزیدن، عبودیّت و ستایشش را به جلالیّت و احدیّت ذاتش عطا فرمود.
سپاس پروردگاری که به من مرگ را عطا نمود که در مرگ، رهایی و آزادی از قید و بندها، پرواز به فراسوی زمان و مکان و زیستن در لایتناهی عشق را تجربه خواهم کرد.
سپاس خداوندی که چون به خاک برمی‌گرداند، رحمتش را و چون از خاک برمی‌انگیزد، هدایتش را برایم به ارمغان خواهد آورد.
سپاس پروردگاری که ورای همۀ تردیدهایم خود را به من می‌نمایاند، از من حمایت می‌کند و مرا در سایۀ رحمتش می‌پرورد.
چون او را می‌ستایم، از خویش چه دارم؟ که تنها اوست که هست و من نیستم از هست او. 445