شادی بخشش
هنگامی که بخشش می‌کنید، در واقع از هر‌آنچه که متعلّق به شماست، گذشت کرده و آن را به دیگری واگذار می‌کنید. اگر این بخشش، از سر عشق، اخلاص و با تمام وجود انجام شود، موجب رشد شما شده و شما را به خدا نزدیکتر می‌کند ولی چنانچه اجباراً و از سر ناچاری ملزم به بخشش شده‌اید، چندان تأثیری در رشد شما نخواهد داشت.
مهم این نیست که چه و چقدر می‌بخشید. مهم احساس شادمانی و روشنی در هنگام بخشیدن است.
اگر اجباراً می‌بخشید، یا خودتان تصمیم گرفته‌اید یا شما را وادار به بخشیدن کرده‌اند. چنانچه وادار شده‌اید و این کار را از سر نارضایتی و تنها به دلیل شرایط خاص یا عدم توانایی در دفاع از خود انجام می‌دهید، این بخشش نمی‌تواند، شما را جلا بخشیده و از درون شاد و راضی کند بلکه تنها احساس خسران و نارضایتی آن برای شما می‌ماند که عصبانیت ناشی از آن شما را رنجانده و به شما صدمه خواهد زد. هر چند برای دیگران می‌تواند مفید و موجب خرسندی باشد. آنچه شما را می‌رنجاند، به شما کمکی در رشد نمی‌کند بلکه زمانی به تعالی و کمال می‌رسید که از شادی دیگران از صمیم قلب شاد باشید.701