جسم و معاد
اگر پس از مرگ، جسم را به دور می‌افکنیم، چرا خداوند، انسانها را به برانگیخته شدن از قبرها و آزار جسمانی، بیم داده است؟
زیرا ما انسانها از آزار جسمهایمان وحشت بسیار داریم. هنگامی که جسم ما مورد آزار قرار می‌گیرد و درد، سوزش یا حس ناخوشایندی را تجربه می‌کنیم، آن را بدترین مصیبت ممکن تلقّی کرده و از آن گریزانیم و حاضریم هر‌گونه تلاشی را بنماییم، تا جسممان از آزار محفوظ بماند.
بنابراین خداوند، برای تشویق ما به این که جسم ما، در ناز و نعمت به سر برده و از آزار محفوظ خواهد ماند و با توجّه به قوّۀ درک و تشخیص بسیاری از انسانها به ما وعدۀ برانگیخته شدن جسم را داده است، تا پاداشی باشد برای نیکوکاران.
هنگامی که مراحل تکامل را می‌پیماییم، ما را به جسم خاکی‌مان نیازی نیست. جسم خاکی ما، تنها برای زندگی بر روی زمین طرّاحی شده و چون مرحلۀ زندگی زمینی را پشت سر می‌گذاریم و به مراحل بالاتر تکامل قدم می‌گذاریم، از جسم خاکی‌مان فاصله گرفته و کالبدهای دیگرمان را به کار می‌گیریم.
چگونه می‌توانیم یکی شدن با پروردگار را تجربه کنیم، در حالی که در جسم خاکی‌مان بسر می‌بریم؟
خداوند ما را با روحمان می‌پذیرد و ما با روح خدایی خود به او خواهیم پیوست.