اشک نیمه شبان
اشکی که نیمه شبان بر بالین مادری می‌ریزد، عشقی که هر از گاهی نثار قدوم فرزندی می‌شود، دیده‌ای که به در برای وصل دوست دوخته می‌شود، همه نشانه‌ای از عشق میان مادر و فرزندی است. آن را گرامی بدارید. به آن احترام بگذارید و حرمت آن را حفظ کنید.
بدانید: آنگاه که خداوند بندگانش را در حال نثار عشق به یکدیگر می‌نگرد، حتّی اگر برای نیّات دنیایی‌شان باشد، برای خداوند لحظه‌ای سرور‌آفرین و شادی‌آور است.
محرّم
آنگاه که انسانی به آن درجه از عشق و آگاهی میرسد که خالصانه و عاشقانه، همۀ وابستگیها، دلبستگیها و حتّی جان شیرین را در راه آرمانی مقدّس فدا میکند، ملکوت خشنود می شود. کائنات آذین بندی می کند. خداوند لبخند می زند و عاشقانه آغوش می گشاید.
چنین پروازی را سوگی نیست. ماتمی نیست. اشک و آهی نیست. بلکه تنها عشق است و شادی وصل.
دل رنجور
اشکی که از سر ناتوانی ریخته می‌شود، دلی که رنجور است، غمی که روح را می‌آزارد، مادامی که انسانی در رنج و عذاب است، برای شما که توانایی برداشتن این رنج و عذاب را دارید، مسئولیت‌آفرین بوده و شما را نیز تحت تأثیر قرا خواهد داد.
بدانید: خداوند انسانها را پشتوانۀ یکدیگر قرار داده و شما را چون تن واحده آفریده است. پس هرگز از مسئولیت نسبت به یکدیگر شانه خالی نکرده و از خود سلب تکلیف ننمائید.
بلکه بدانید، هراندازه برای یکدیگر مایۀ دلگرمی و سرور باشید، خداوند نیز شما را پاداش داده و در قلبهای شما سرور و شادی ایجاد خواهد کرد.
ترازوی عشق
عشق را اندازه‌ای و پیمانه‌ای نیست. چون عشق را با وجود خویش و قلب خویش احساس می‌کنید، احساستان شما را از نزدیکی به پروردگارتان خبر می‌دهد. چگونه می‌خواهید عشق را با ترازوی میزان اشک و آهتان بسنجید. هرگز چنین نیست. عشق را با قلبتان و با ایمانتان محک بزنید.
چون می‌آموزید که چگونه به پروردگارتان نزدیک شده و هر لحظه را با یاد خداوند سپری کنید، برای شما پیشرفت محسوب شده و به پروردگارتان نزدیک می‌شوید.
هرگزعشق را با معیارهای زمینی نسنجید که این میزان اشتباه بوده و شما را به وادی شک و دودلی میاندازد.