محرّم
آنگاه که انسانی به آن درجه از عشق و آگاهی میرسد که خالصانه و عاشقانه، همۀ وابستگیها، دلبستگیها و حتّی جان شیرین را در راه آرمانی مقدّس فدا میکند، ملکوت خشنود می شود. کائنات آذین بندی می کند. خداوند لبخند می زند و عاشقانه آغوش می گشاید.
چنین پروازی را سوگی نیست. ماتمی نیست. اشک و آهی نیست. بلکه تنها عشق است و شادی وصل.
ترازوی عشق
عشق را اندازهای و پیمانهای نیست. چون عشق را با وجود خویش و قلب خویش احساس میکنید، احساستان شما را از نزدیکی به پروردگارتان خبر میدهد. چگونه میخواهید عشق را با ترازوی میزان اشک و آهتان بسنجید. هرگز چنین نیست. عشق را با قلبتان و با ایمانتان محک بزنید.
چون میآموزید که چگونه به پروردگارتان نزدیک شده و هر لحظه را با یاد خداوند سپری کنید، برای شما پیشرفت محسوب شده و به پروردگارتان نزدیک میشوید.
هرگزعشق را با معیارهای زمینی نسنجید که این میزان اشتباه بوده و شما را به وادی شک و دودلی میاندازد.