مادر
هنگامی که قدم به دنیای خاکی گذاشتی، وقتی که نوزاد ناتوان و کوچکی بودی، در آن هنگام که توان حتّی تمیز نگه داشتن خود را هم نداشتی، این مادر بود که تو را زندگی بخشید. به تو ایستادن آموخت، از وجودش تغذیه‌ات کرد و خود را وقف آسایش تو نمود.
هر گاه از او دلگیر شدی، بدان پروردگار تو را به واسطۀ گذشتهایت پاداش خواهد داد. ولی از تو انتظار می‌رود، زحمات مادر را پاس بداری و حرمت او را حفظ نمائی. اینک که در دوران بلوغ عمر به سر می‌بری، به یاد داشته باش: بخاطر موهبت زندگی و به دلیل رنجهای بدون مزد مادر بایستی سپاسگزار باشی تا رحمت الهی را درک کنی.
اگر به تو کمکی می‌کند، به یاد داشته باش: انسانها چون فراموشکارند و همواره دوران سختی و ناتوانی خویش را از یاد می‌برند، در دوران قدرت و اقتدار، ناسپاس و بی‌بهره از احساس قدر‌شناسی می‌باشند.
بیاموزید: همواره دوران سختی و ناتوانی را به خاطر سپرده تا دردوران قدرت و اقتدار،سپاسگزار یکدیگر باشید.
دل رنجور
اشکی که از سر ناتوانی ریخته می‌شود، دلی که رنجور است، غمی که روح را می‌آزارد، مادامی که انسانی در رنج و عذاب است، برای شما که توانایی برداشتن این رنج و عذاب را دارید، مسئولیت‌آفرین بوده و شما را نیز تحت تأثیر قرا خواهد داد.
بدانید: خداوند انسانها را پشتوانۀ یکدیگر قرار داده و شما را چون تن واحده آفریده است. پس هرگز از مسئولیت نسبت به یکدیگر شانه خالی نکرده و از خود سلب تکلیف ننمائید.
بلکه بدانید، هراندازه برای یکدیگر مایۀ دلگرمی و سرور باشید، خداوند نیز شما را پاداش داده و در قلبهای شما سرور و شادی ایجاد خواهد کرد.