سبقت بجوی
هر انسانی را نیازمند کمک یافتی، او را بر خود مقدّم دار. این شعار تو باشد. اگر کسی نیازمند هدایت و راهنمایی است، از او دریغ مدار. اگر انسانی نیازمند توجّه مالی و بذل عنایت توست، در کمال عشق و اخلاص، آن را تقدیم کن.
بدان که انسانها همواره نیازمند یکدیگرند. نیازهای آنان گسترده و بی‌حد است. اگر رفع نیاز انسانی، به او کمک کرده و به رشد و تعالی تو کمک می‌کند، همواره پیشقدم شده و برای کمک به دیگران سبقت بجوی. در هنگام اجرای فرمان پروردگار، خدا را بر همه چیز مقدّم بدار و بدان که توجّه کردن به مسائل فرعی، تو را از خداوند دور کرده و برای تو مانع کمال محسوب می‌شود.
بیاموز، عشق‌ورزیدن، بایستی همه جانبه و برای همۀ انسانها باشد. اگر انسانی را مانع عشق‌ورزیدن به دیگری یافتی، برای آنان تقدّم و تأخّر قائل نشو، بلکه به نیازها توجّه کن. ببین، در هر مرحله هر کسی چه نیازی دارد و تا چه حد نیاز او برایش حیاتی بوده و برایش اهمّیت دارد. پس با توجه به نیازها و اهمّیت آنها و بدون توجّه به وابستگیها، عشق بورز.
بهترین تصمیم
آنگاه که هنگام تصمیم گرفتن فرا‌می‌رسد، زمانی که بر سر دوراهی‌ای، انتخاب راه صحیح برایتان مشکل می‌شود و زمانی که نمی‌دانید بهترین تصمیم کدام است، آنچه شما را رهنمون می‌شود، این است که به ندای احساستان گوش فراداده و پروردگارتان را از صمیم قلب بخوانید.
بدانید: هر که به پروردگار رو آورد و تنها رضای او را بجوید، بی‌شک بهترین طریق زیستن را برگزیده است.
سؤال این است:چه کنیم تا بهترین تصمیم را اتّخاذ کنیم؟ بدانید: بهترین تصمیم و بهترین انتخاب در شرایط مکانی و زمانی خاصّی صورت می‌گیرد که در شرایط دیگری نمی‌تواند بهترین تصمیم باشد.
در هر شرایط و هر پیشامدی به پروردگار رو آورید و رضای او را جستجو کنید و بدانید، منزلگاه ابدی شما، در جوار رحمت دوست قرار گرفتن است. پس لحظه‌ها را پاس بدارید و تنها رضای او را طلب کنید که این بهترین طریق زیستن است.
راههای رحمت
آن زمان که خود را تنها احساس می‌کنید، درها را به روی خود بسته و تلاشها را بی‌ثمر می‌انگارید، از لطف حق ناامید گشته و خود را بی‌سر‌پناه می‌یابید، بدانید: خداوند حامی شماست، همواره با شما بوده و در تنهاترین لحظاتتان شما را تنها نمی‌گذارد، شما را می‌نگرد و مشتاق شنیدن صدای شماست.
بدانید: خداوند هنگامی که انسان را آفرید و او را بر روی زمین قرار داد، رحمانیّت خود را بر او جاری نموده و از عشق خود او را بهره‌مند ساخت.
بدانید: راههای رحمت و برکت را خود شما می‌توانید به روی خود باز نموده و از آنها بهره برید.
بدانید: چنانچه بیاموزید، هر پدیده‌ای را به دیدۀ رحمتی از جانب پروردگار بنگرید و در هر اتّفاقی، خیر آن را جستجو کنید و همواره به تمامی اتّفاقات و پدیده‌ها به دیدۀ رحمت و برکت بنگرید و جنبۀ مثبت آن را دریابید، از پدیده‌ها درس گرفته و آن درس را توشۀ فردای خود سازید، آنگاه رحمت و برکت بیشتری را به سوی خود فراخوانده و همواره سپاسگزار خواهید بود.
انسانهای راستین
بدانید: خداوند نیازی به بندگان خویش ندارد، بلکه این بندگان اویند که همواره نیازمند پروردگارشان هستند. خداوند شما را وعده به هدایت نموده است پس بدانید که او همواره در کار هدایت شماست.
به هر رویکردی به دیدۀ درسی برای نزدیک شدن به پروردگارتان بنگرید. از حوادث پند گیرید و انسانهای راستین را برای خود معلّم قرار دهید و بدانید: آنگاه که خداوند را می‌خوانید، البتّه خداوند بهترین راهنماست. شما را راه می‌نماید و از شما خواستار لبّیک آست.
یگانۀ بی همتا
برتوست که چون خود را تنها و جدا از پروردگارت می‌پنداری، به او پناه برده و از او مدد طلبی. بر توست خود را به خدا بسپاری و چون خود را به او سپاری، چگونه تنها خواهی بود؟
اگر می‌دانستید در اتّحاد با یگانۀ بی‌همتا به چه سرور و شادمانی‌ای دست خواهید یافت، هرگز در توهّم جدایی به سر نمی‌بردید.
آنچه شما را رهنمون می‌سازد، این است، چون خود را به خدا می‌سپارید، از هر چه غیر خدا بریده، تنها او را طلبیده و تنها لحظاتتان را بااو سپری کنید.
بدانید: خداوند چون شما را به خود می‌خواند، شما را دعوت به بریدن از غیر دوست کرده و از شما کمال مطلق می‌طلبد.
بدانید: کمال مطلق، در وحدت و یگانگی با قادر مطلق به دست می‌آید و شما را جز او پناه و ملجأی نیست.
بدانید: هر چه شما را به غیر دوست پیوند دهد، مانع کمال محسوب شده، از آنها در جهت رسیدن به پروردگارتان سود برید.
اعجاز آفرینش انسان
اعجاب آفرینش انسان در این است که خداوند درعین بی‌نیازی و با رحمانیّت خاصّ خود، انسان را آفرید تا او را در کمال آفرینش خویش متجلّی سازد. در آفرینش انسان رازی است که گشودن آن راز تنها به مدد پروردگار و با درایت و سعی معدودی از انسانها امکانپذیراست.
اگر درخلقت انسان نظر کنی، می‌توانی به نهایت قدرت آفرینندگی خداوند پی برده و اعجاز آفرینش را دریابی. اعجاز آفرینش خداوند در وجود دوبعدی انسان است. حضور روح والای خدایی، در جسم پست خاکی و همنشینی خدا با خاک، نشانۀ کمال رحمانیّت اوست.
تجلّی آفرینش انسان در دو بعد، به دلیل نیاز خداوند به آفرینش نیست. بلکه نشانۀ بی‌همتایی و کمال اوست.
آنگاه که خداوند اراده کرد که انسان را بیافریند، او را پرتوی از وجود پرتلألؤ خویش قرار داد و با این کار تنها جنبۀ رحمانیّت خود را آشکار ساخت.
طیران روح
از خود گذشتن می‌تواند، لذّت خاصّ خودش را داشته باشد. تصوّر نکن، از خودگذشتن برای رضای دوست، همواره با رنج و حرمان همراه است. بلکه آنگاه که خود را رها از خود می‌یابی، می‌توانی تا عرش خداوندی بالا رفته و طیران روح، تو را از لذّتی وافر لبریز خواهد ساخت.
بدان: هنگامی که به خاطر رضای دوست، از خود بگذری، آنگاه پالایش شده و با صفای قلبی خواهی توانست، شادی بسیاری را تجربه کنی.
خدا را با قدرت صدا کن
انسانها دو دسته‌اند: دسته‌ای از انسانها، با عشق و آگاهی بیگانه‌اند. آنها زندگی را در روزمرّگی و هواهای نفسانی می‌بینند و حتّی به اندیشه‌شان، نیز، توان رسیدن به عشق، خدا ، آگاهی و بصیرت راهی نیست.
دستۀ دوّم، کسانی هستند که برای زندگیشان، هدفهایی را ترسیم می‌کنند. از خود و راحتی خود می‌گذرند و زندگیشان را وقف رسیدن به آگاهی و بصیرت و عشق می‌کنند. آنان، تنها خدا را جستجو کرده و برای آن می‌زیند.
بیاموز در دستۀ دوّم قرار گرفته و از کسانی باش که تنها برای خدا زندگی کنی و همۀ لحظه‌هایت را در رضایت خداوند خلاصه کنی. اگر با عشق گام برداری و عشق، چراغ فراراه تو باشد، همه چیز برای تو در مسیر حل شده و خداوند خود، تو را راهنما خواهد بود.
همواره به یاد خدا باش. خدا را در لحظه‌هایت با تمام قدرت جاری کن. نه تنها با ذکر نام مقدّس او، که با شاد کردن و رضایت بندگانش. هر لبخندی که بر لبی می‌نشانی، خدا را یاد می‌کنی. هر دلی را که از غصّه خارج می‌کنی، خدا را با تمام قدرت صدا کرده‌ای. خداوند همواره صدای شما را می‌شنود.
بر سر دوراهیها خود را معطّل نکن. با توکّل به خداوند و با اعتماد به پیش برو و برای آنچه تو را به هدف نزدیک می‌کند، تلاش کن که خداوند همواره یار عاشقان است. شما را می‌نگرد و برای شما بهترین راهنماست.
از جان عزیزتر
آنگاه که عشق را جستجو می‌کنید، هر واژه‌ای می‌تواند برای شما پیام‌آور صلح و دوستی باشد. بی‌شک راهی که شما را به مقصود می‌رساند، راهی خطیر و پرنشیب و فراز بوده و برای شما خالی از خطر نخواهد بود. ره‌یابی به خلوت دوست، مستلزم آن است که چون به حریم الهی پا می‌گذاری، از هر چه غیر دوست بریده و تنها برای خدا خالص و پاک شوی.
بیاموزید: چون خدا را می‌خوانید، او را با صفای باطن و از صمیم قلب بخوانید که بی‌شک شما را پاسخگو خواهد بود.
بیاموزید: همواره عشق را جستجو کنید که عاشقان را تا ملکوت پروردگار راهی نیست.
بدانید: رهروی از خود گذشتن و فنا کردن خود است، برای آنکه او را از جان عزیزتر می‌دانید. پس هرگز بی مدد دوست خواسته‌ای نداشته باشید و خود را تنها برای او خالص و پاک کنید.
دلتنگ سجده ام
هر گاه خود را در محاصرۀ غم و اندوه می‌بینی، هر گاه خود را برای خلوت با پروردگارت دلتنگ احساس می‌کنی، هر گاه خود را مشتاق پروردگارت می‌یابی، به یاد داشته باش، خداوند حاضر و ناظر است.
آنگاه که خود را در مقابل خدایت به سجده می‌افکنی، تنها به او بیندیش، ذکرت را خالص کن، نام خداوند را با عشق و خلوص بر زبان بران و بدان که خداوند شنوا و بیناست. تو را می‌بیند و صدای تو را می‌شنود .
پس هرگز به توهّم جدایی نیندیش که خداوند هرگز از بندگانش جدا نبوده است.
سراب عشق
آنانکه راه خویش را به سوی پروردگارشان هموار کرده و تنها او را در زندگی جستجو می‌کنند، بهترین طریق را برای حیات برگزیده‌اند. آنان تنها هدف زندگیشان را هدفی نیکو و والا قرار داده و از لحظاتشان تنها برای رسیدن به این هدف سود می‌برند. برای آنان حیاتی دلپذیر و سرشار از لحظههای وصل و رسیدن است.
اما آنانکه خود را در سراب عشق می‌بینند و برای خودشان رؤیاهایی تصوّر می‌کنند و دل به سراب کمال خوش داشته‌اند، آنان در خودخواهی خویش غرقه‌اند، برای آنان موهبتی نیست. آنچه آنان را به خود مشغول می‌دارد، تنها غرق شدن در لذّات دنیایی و فرورفتن در شهوات و خودخواهیهاست.
بیاموزید: چون قصد حرکت به سمت خداوند را می‌کنید، از دلبستگیها رها شده، عشق را سرمایۀ راهتان نموده و تنها به وصل او بیندیشید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.
پیوند با لایتناهی
هنگامی که خدا را می‌خوانی به جنبه‌ای از وجودت توجّه می‌کنی که فراتر از زمان و مکان بوده و تو را به لایتناهی پیوند می‌دهد. بدان و آگاه باش: انسانها هنگامی که خود را در حصارها محدود می‌کنند و حاضر نیستند، حقیقت را در اطرافشان ببینند، به جنبه‌ای از وجودشان پشت می‌کنند که نمایانگر حقیقت آنهاست.
حقیقت تنها در زبان و کلام به شعار نمی‌آید، بلکه حقیقت با جان هر انسانی آمیخته و قسمت اصلی وجود هر انسانی را تشکیل می‌دهد. آنگاه که حقیقتی را بر زبان می‌رانید، ممکن است، عدّه‌ای برایشان قابل قبول و قابل تصوّر نبوده و آن را انکار کنند.
امّا ماهیت حقیقت تغییر ناپذیر بوده و موجودیت آن قابل اثبات است. برای اثبات حقیقت کافی است ضدّ حقیقت را اثبات کنید یعنی آنچه در آن خدا جریان ندارد را بیابید تا بتوانید به حقایق موجود درهستی دست یابید.
دوستیها
دوستیها دروازه‌ای است به بهشت. در دوستیها رحمتی است، از جانب پروردگار. چنانچه بیاموزید دلهایتان نسبت به یکدیگر مالامال از عشق ، محبّت ، صفا و دوستی باشد، در این صورت عشق پروردگار را درک کرده و خود را به او نزدیک خواهید ساخت.
دوستیها آنگاه می‌تواند برای شما مایۀ شرّ باشد که انسانی را جایگزین خدا کرده و او را مورد پرستش قرار دهید. در این صورت وحدت با خداوند را درک نکرده و از او فاصله خواهید گرفت. ولی اگر دوستیها را به نیّت خیر و نیکی حفظ کنید، برای شما بهتر است.
آنگاه که خدا را می‌خوانید و به او توجّه می‌کنید، به یاد داشته باشید، خداوند شنوا و بیناست و از هر چه بر شما رود، آگاه است. پس بدون واهمه به خدا رو آورید و به او توسّل جوئید، که این بهترین طریق زیستن است.
دعا
هنگامی که دعا می‌کنید، بهترین دعای شما در جهت هدایت و کمال و رسیدن به حق است. پس هر دعایی و هر ندبه‌ای در این جهت انجام شود، مورد رضای پروردگار بوده و شما را قدمی به او نزدیکتر می‌کند. وصول به حق تنها هدف مؤمن است. پس برای آن تلاش کنید و نیّتهایتان را به آن سمت سوق دهید.
دریای بیکران
هر چه را که خود را بدان مشغول می‌داری، جزئی از زندگی مادّی و دنیایی توست. آنچه تو را از پروردگارت جدا می‌کند و به ورطۀ ناامیدی و غم می‌افکند، مشغول شدن به دنیا و روزمرّگی است.
بدان و آگاه باش: پروردگار تو، تو را به جهت کمال و خداگونه شدن آفرید. آنچه تو را از پروردگارت دور می‌کند، خور و خواب و روزمرّگی است.
بیاموز، همواره پروردگارت را جستجو کنی. بیاموز، اندیشۀ فردا و روزهای نیامده را نداشته باشی.
بیاموز، از لاک خودبینی و خودپرستی درآمده و چون دریایی بیکران با هستی و با پروردگارت یکی باشی.
زندگی دنیاییتان شما را از پروردگارتان جدا می‌کند. زیرا هنگامی که مشغول آن می‌شوید، تمامی افکار و توجّهتان را به آن معطوف داشته و از یاد خداوند غافل می‌شوید.
هرگز خود را در وابستگیهایتان غرق نکنید. بیاموزید، در همه حال به یاد خدا بوده و لحظه‌ای از یاد پروردگارتان غافل نباشید که این برای شما بهتر است، اگر می‌دانستید.