مادر
هنگامی که قدم به دنیای خاکی گذاشتی، وقتی که نوزاد ناتوان و کوچکی بودی، در آن هنگام که توان حتّی تمیز نگه داشتن خود را هم نداشتی، این مادر بود که تو را زندگی بخشید. به تو ایستادن آموخت، از وجودش تغذیه‌ات کرد و خود را وقف آسایش تو نمود.
هر گاه از او دلگیر شدی، بدان پروردگار تو را به واسطۀ گذشتهایت پاداش خواهد داد. ولی از تو انتظار می‌رود، زحمات مادر را پاس بداری و حرمت او را حفظ نمائی. اینک که در دوران بلوغ عمر به سر می‌بری، به یاد داشته باش: بخاطر موهبت زندگی و به دلیل رنجهای بدون مزد مادر بایستی سپاسگزار باشی تا رحمت الهی را درک کنی.
اگر به تو کمکی می‌کند، به یاد داشته باش: انسانها چون فراموشکارند و همواره دوران سختی و ناتوانی خویش را از یاد می‌برند، در دوران قدرت و اقتدار، ناسپاس و بی‌بهره از احساس قدر‌شناسی می‌باشند.
بیاموزید: همواره دوران سختی و ناتوانی را به خاطر سپرده تا دردوران قدرت و اقتدار،سپاسگزار یکدیگر باشید.