بار منیّت
اگر درک کنی، آنچه انجام می‌دهی و بر زبان می‌رانی، راهی است به سوی پروردگار، در این صورت اگر آن را با اخلاص وعشق و با نیّت تقرّب انجام دهی، البتّه تو را از آن نصیبی است.
نیّتهای شما بر هر چیز مقدّم است. قبل از شروع هر کاری نیّت خود را بسنج. اگر تنها رضایت پروردگار در آن است، البتّه تو را هدایت خواهد کرد ولی اگر نیّت، به قصد جدا شدن و تنهایی و سبقت گرفتن بر سایر انسانهاست، برای تو نتیجۀ عکس داشته و بار منیّتی را بر دوش تو خواهد نهاد.
رفع آلام
آنگاه که خود را تنها و بی‌پناه می‌یابی، پناهگاهی بهتر از ذات اقدس احدیّت نخواهی یافت.
بدان: خداوند شما را از تن واحده آفریده است. پس هر گاه، هر یک از شما را رنجی رسد، دیگران موظّفند، با او چون قسمتی از وجود خودشان برخورد کرده و در جهت رفع آلام او بکوشند. اگر در جهت کمک به انسانها و رفع دردها و مصیبتهای آنها هر قدمی بردارید، گام بزرگی به پروردگارتان تزدیک شده‌اید.
بیاموزید: بهترین زمان برای درک پروردگارتان، هنگامی است که دل انسانی را شاد کرده یا غم انسانی دیگر را زایل نموده‌اید، پس در این راه هر رنج و مصیبتی متحمّل شوید، البتّه شما را پاداشی عظیم خواهد بود.
خداوند شما را می‌آموزد که هر گاه و در هر شرایطی انسانی نیازمند کمک شما بود، بدون توجّه به موانع، تنها به رضایت دوست بیندیشید و رضایت پروردگار را در شادی و رضایت بندگانش جستجو کنید.
خداوند، همواره در قلب بندگان مؤمن خویش جای دارد و آنها را در پناه امن خویش مأمن داده است.
ذات یگانۀ هستی
آنگاه که خود را به خدا می‌سپاری، آنگاه که از دنیا چشم می‌پوشی و آنگاه که، هرکه و هر چه که، تو را به دنیا پیوند می‌دهد، پشت سر می‌گذاری، تنها چیزی که باقی می‌ماند، اوست، که ذات یگانۀ هستی است.
بدان: رهروی به آداب خاصّی به جاآوردن نیست، بلکه یک رهرو در درجۀ اوّل تنها به او می‌اندیشد، برای او زندگی می‌کند، برای او گام برمی‌دارد و برای رضای او کار می‌کند. راه رهروی، راه عاشقانه زیستن است. با عشق و با بذل عشق به همۀ هدفهایت دست خواهی یافت. برای عاشقانه زیستن، باید بدانی، آنچه که انجام می‌دهی، با هدف عشق به پروردگار و کسب رضایت او باشد.
بدان: رضایت پروردگار، در بخشش، نیکی و احسان است. پس اگربیاموزی عاشقانه نیکی کنی و احسان بورزی و تنها با یاد خداوند و عشق به او لحظه‌هایت را سپری کنی، به هدف نهایی خود نزدیک شده و از زندگی‌ات بهره خواهی برد.
هر کاری، هر فکری، هر کلامی، باید با عشق و با هدف دست‌یابی به رضایت پروردگار ، انجام شود تا بتواند تو را به ملکوت نزدیک سازد. خداوند همواره شما را به نیکی و احسان نسبت به یکدیگر فرمان داده است. پس در این طریق تلاش کن تا خدا را در درون خود بیابی.
درک پروردگار
بدان و آگاه باش: آنگاه که انسانی را از خود می‌رنجانی، حتّی اگر خود او دارای نقایصی باشد، از پروردگارت فاصله می‌گیری.
بدان: خداوند همۀ بندگانش را دوست دارد، حتّی آنها که از او روی می‌گردانند.
بدان: آنچه تو را به پروردگارت نزدیک می‌کند، از خود گذشتن است. چنانچه خود را فدا کنی، پروردگارت را درخواهی یافت.هنگامی که درمقابل انسانی موضع می‌گیری و خود را به او ترجیح می‌دهی، البتّه از خداوند فاصله گرفته و نیایشهایت را خنثی خواهی کرد. بدان: برای درک پروردگارت باید رضایت او را به دست بیاوری و این امکان ندارد مگر با رضایت بندگانش.
پس آنچه که مورد رضای اوست انجام بده.