عشق خالصانه
هنگامی که خود را در پیشگاه مقدّس خداوند قرار می‌دهی و آنگاه که نامهای مقدّسش را بر زبان می‌رانی، بدان آنچه تو را به دوست وصل می‌کند، عشق خالصانه و ذکر قلبی است.
ذکر را از قلبت ادا کن. هنگامی که او را به نامی می‌خوانی و به صفتی یاد می‌کنی، آن صفت را با باور قلبی و با تمام وجود بیان کن. چون او را با تمام وجود و با تمام عشق بخوانی، البتّه پاسخ تو را خواهد داد.
تظاهر به نیازمندی
هنگامی که انسانها را محتاج کمک می‌یابی، باید بدانی، هنگامی که تقاضای یک فرد از سر نیاز است که نیاز او برای تو مشخص و قابل درک باشد.
اگر فردی نیازمند کمک نباشد و تنها تظاهر به نیازمندی کند، بخشی از درون تو ، تو را به آن آگاهی می‌دهد. باید بیاموزی که ندای درونت را شنیده و به پیام احساست گوش فرادهی. در لحظه‌ای که ندای احساست را می‌شنوی، به آن پاسخ داده و دست هیچ نیازمندی را رد نکن، که این برای تو بهتر است، اگر می‌دانستی.