قنوت
ذکر ربّنا چون بر تو آید، خداوند را یاد می‌کنی و چون او را تسبیح کنی و از هر پیرایه‌ای منزّه بدانی، براستی دروازه‌ای از بهشت را به روی خود گشوده‌ای. چون خداوند را تسبیح گویی و او را با ذکر سبحان یاد کنی، می‌آموزی که پروردگارت از هر‌آنچه که شما او را وصف می‌کنید، پاک و پیراسته است. و چون خداوند را بدون پیرایه بشناسید، در مقام خلیفة‌الّلهی، خود نیز از هر گونه توصیفی مبرّا بوده و در کل حل خواهید شد.
با تسبیح ربّ جلیل می‌آموزید، خداوندی را بستائید که با تصوّرات و آموخته‌های شما، از پروردگار بیگانه بوده و برای ذات احدیّت، مقام یکتایی و بی‌همتایی قائل می‌شوید.
چون خدا را می‌ستائید و با نامهایش او را می‌خوانید، اصوات ستایش شما در کلّ کائنات، منعکس شده، جهانها را درنوردیده، بعد لامکان و لازمان را طی کرده و سرانجام به خود شما بازگشت نموده ، وجود شما را جلا داده و قلبتان را به تجلّی ذات حق، متجلّی خواهد ساخت.
پس آنچه شما را به خدا نزدیک می‌کند، خلوص نیّت ، میل باطنی به ستایش او و ذکر قلبی شماست که راهی به سوی او گشوده و سرانجام خدا را درخواهید یافت.